Geitenproject in Homa Hills (24-02)

Om 7 uur precies stond ik beneden, slechts 10 minuten later komt Gerald Omollo mij ophalen. Samen lopen we over de markt naar het busstation. Het busstation is verschrikkelijk druk, en onoverzichtelijk voor diegene die er voor de eerste keer zijn, zoals ik. Ik loop achter Gerald aan, hij weet duidelijk waar hij moet zijn, we staan even stil voor een bus, maar dan lopen we weer terug en gaan in een andere zitten. Wat blijkt: als de bus vol zit (en met vol bedoel ik echt vol), vertrekt hij pas. Bussen rijden niet op vaste tijden. Waarneer een bus bijna vol zit zal hij zo vertrekken, ben je de eerste dan heb je pech; misschien zit je er nog wel een half uur.
Na, ik schat, een kwartier gaat het busje rijden, om de paar minuten stopt hij om iemand in of uit te laten, tot we buiten de stad zijn. Het busje stopt alleen als iemand aangeeft eruit te willen, of als iemand de bus aanhoud van langs de weg.

In Kendu Bay stappen we uit, we gaan in een cafeetje zitten en eten (voor mij voor het eerst) mandazi. Mandazi is een driehoekje van deeg, het smaakt een beetje naar een oliebol, maar dan droger, en zonder rozijnen. We wachten hier tot Martin en Joshua arriveren. Martin is onze geiten-expert, Joshua is coördinator van het gebied waar we heen gaan. In Martins 4-weel-drive rijden we verder, op steeds smallere paden, tot we bij het eerste huis komen. Tien gezinnen hebben een geit gehad, en zijn geholpen met het bouwen van een geitenhut, wij gaan vandaag kijken hoe het met de geiten is, en de gezinnen waar nodig advies geven over de behandeling, behuizing en voedsel van de geiten. We gaan een stuk of 7 gezinnen langs vandaag, met de meeste geiten gaat het goed, één heeft een poot gebroken, maar word verbonden, een andere nemen we mee. Bij de “dierenarts” krijgt het dier een antibioticashot en iets waarvan ik denk dat het een vitaminemengsel is, om de geit aan te laten sterken. Inmiddels is het tegen 2 uur, als we ergens op de hoek van een kruispunt in een dorp een bord patat eten (ze doen hier niet veel met de schaal van vijf).

Daarna gaan we verder naar The Orange House (YSDAK centrum), in Homa Hills, waar ik een maand van mijn stage ga doorbrengen. Ik ontmoet Julius (ik weet niet meer heel zeker of dat zijn naam was). Hij laat mij het centrum zien. Er staat een gebouw, met daarin een bibliotheekje, een computerruimte met 1 computer, een kantoortje en een ontmoetingsruimte waarin een tv met dvdspeler staat. Buiten is een voetbalveldje en speeltoestellen. Er is ook een klaslokaal waar meisjes leren voor klerenmaakster. Tegen half 6 rijden we terug, om half 9 zijn we in Kisumu. Ik doe nog wat boodschappen, ga douchen en spring op bed, om mijn blog te schrijven.
Inmiddels voel ik mij al beter op mijn plaats, ik heb mijn kamer wat eigen gemaakt, mijn spulletjes neergezet. Ik heb zin in de stage, en heb vertrouwen in een goed verloop. Alles is nog wel nieuw, en daardoor lig ik ‘s avonds te woelen in bed, mijn gedachten schieten in hoog tempo langs alle dingen die ik heb gedaan in zo’n korte tijd en alle dingen die ik nog ga, moet en kan doen.

Hakuna matata