6 uur, de wekker gaat. Ik druk op snooze, nog 5 minuutjes! Als de wekker mij voor de tweede keer wekt sta ik op. De zon is nog maar een roze streep aan de horizon. Ik stap onder de douche, het water is lekker warm, ik sta een beetje te doezelen. Ik doe mijn ogen dicht om de shampoo uit mijn haar de spoelen. Als ik mijn ogen opendoe zie ik hem: een grote dikke kakkerlak. Ik doe de douche uit en pak mijn handdoek. Met mijn slipper in mijn hand nader ik de kakkerlak. Hij zit achter de wc-pot. Ik haal uit en raak hem op zijn achterlijf, en hoewel hij flink geblesseerd is rent hij weg, naar de hoek van de badkamer. In de hoek kan ik hem niet raken, en probeer hem weg te jagen. Waarneer hij zijn schuilplaats verlaat geef ik nog een klap. Hij beweegt nog na, maar rent niet meer weg. Met een papiertje gooi ik hem in de prullenbak. Marieke – Kakkerlak, 1-0.
Ik heb de leraren op Jamilo gezegd dat ik het begin van de schooldag ook eens wil zien. Normaal kom ik rond 9 uur aan, maar nu om half 8. De les begint om 8 uur. Als ik om half 8 aankom, zitten er al 2 kinderen. De rest komt langzaam binnen druppelen. Als de meeste kinderen er zijn beginnen ze met buiten het volkslied zingen bij de vlag, daarna gaan ze naar hun klas. Het thema deze week is De School, dus laat ik de kinderen hun school tekenen. Ik had iets anders bedacht, maar toen ik met de voorbereidingen bezig was, bedacht ik me dat het veel te moeilijk was.
Na school heb ik een meeting met Gerald Omollo. Ik heb een Engels talig evaluatieformulier, en we bespreken mijn voortgang, althans dat proberen we. Gerald heeft verschrikkelijk veel moeite met het formuleren van concrete feedback. We bespreken ook het organiseren van een Funday, Sportsday en een Teambuilding. Voor allemaal is geld nodig, maar dat is er niet..
maandag 31 mei 2010
zondag 30 mei 2010
Theater (30-05)
Na een lekker weekend, waarin ik heb gezwommen en naar de bios ben geweest (Clash of the Titans- niet heen gaan), is het weer tijd voor theater. Om 2 uur ben ik op Jamilo, waar Gilbert de deur al voor mij heeft open gedaan. Ik heb mijn boek “De wereld van Sofie” meegenomen, en begin te lezen. Om half 3 krijg ik een sms, “We komen eraan!”. Om 3 uur komt de eerste, waarna er nog 2 deelnemers komen. Eerst bespreken we hoe we verder gaan, want zo kan het niet (3 mensen, die ook nog eens een uur laat zijn). We spreken af dat ze volgende week bellen als ze eraan komen, we doen ongeveer even lang over de reis, dus dan ga ik pas weg als zij gaan. Kijken hoe het volgende week gaat! Daarna schrijven we een toneelstuk over corruptie.
Voor 4 uur staat de volgende groep al te popelen om te beginnen. Ze zetten meteen het decor (een tafel en stoelen) klaar, en staan klaar te beginnen. Ze spelen het hele stuk – over een jongen die erg door zijn ouders word gepusht om de beste in de klas te zijn. Ze kennen hun tekst, wat goed! Daarna spelen ze het nog een keer, maar neem ik het op op camera, waarna we het terug kijken en ze commentaar feedback kunnen geven op hun eigen spel. Daarna spelen we het nog twee keer en maken afspraken voor de voorstelling, die is over 2 weken!
Na het theater ga ik boodschappen doen. Ik probeer uit te leggen wat sambal is, en vraag waar het staat, maar ik word herhaaldelijk naar de chilisaus gestuurd. Zonder sambal kan ik ook wel leven. Dan kom ik Stephen tegen, hij is op zoek naar champignons, maar kan het niet vinden. We gaan nog even naar de fruitmarkt maar ook daar is het niet te vinden – pech gehad voor de gasten die vanavond champignons willen!
Voor 4 uur staat de volgende groep al te popelen om te beginnen. Ze zetten meteen het decor (een tafel en stoelen) klaar, en staan klaar te beginnen. Ze spelen het hele stuk – over een jongen die erg door zijn ouders word gepusht om de beste in de klas te zijn. Ze kennen hun tekst, wat goed! Daarna spelen ze het nog een keer, maar neem ik het op op camera, waarna we het terug kijken en ze commentaar feedback kunnen geven op hun eigen spel. Daarna spelen we het nog twee keer en maken afspraken voor de voorstelling, die is over 2 weken!
Na het theater ga ik boodschappen doen. Ik probeer uit te leggen wat sambal is, en vraag waar het staat, maar ik word herhaaldelijk naar de chilisaus gestuurd. Zonder sambal kan ik ook wel leven. Dan kom ik Stephen tegen, hij is op zoek naar champignons, maar kan het niet vinden. We gaan nog even naar de fruitmarkt maar ook daar is het niet te vinden – pech gehad voor de gasten die vanavond champignons willen!
vrijdag 28 mei 2010
Opstootje in de stad (27-05)
Om half 9 sta ik bij de plaats waar de matatu’s altijd staan. Normaal staat er altijd wel een klaar, maar vandaag niet. Ik ga op het parkeerplaatsje staan, meteen komt een piki driver naar mij toe. Hij vraagt waar ik heen moet “Naar Nyamasaria” zeg ik. Hij wil er 50 shilling voor, met de matatu kost het 20, en ik zeg hem dat ik wel wacht. Na 5 minuten is er nog geen matatu, en ik loop naar de piki driver toe om te onderhandelen. Op het moment dat we aan het praten zijn komt er een menigte mensen onze kant op rennen, iedereen roept “Omdraaien!” tegen de tegemoet komende voertuigen. Iedereen begint te rennen. Ik spring achterop de piki, en we rijden ervandoor. Ik kan niet goed zien wat er aan de hand is, maar iedereen draait om en rent weg. Alle auto’s, busjes, tuktuks, piki’s en boda’s draaien om en rijden over Nairobi road in de richting van Megacity en Nyamasaria, het centrum uit. Naarmate we verder van het centrum zijn word het rustiger. In Nyamasaria ligt een brandende autoband op de weg, ik denk om te waarschuwen voor het opstootje in de stad. Bij de brug stap ik af en betaal de pikidriver, en loop naar Geralds huis.
Aan Gerald vertel ik het hele verhaal, Lilian luisterd ook mee. Ze zegt dat een van de leraressen vanochtend ook geen matatu kon krijgen. Waarschijnlijk is de politie illegale matatu drivers aan het arresteren, en was er een opstootje omdat de matatu drivers daar niet blij mee zijn.
Gerald en ik gaan eerst bezoek bij Romao ECD, een school en weeshuis geleid door een pastoor. Het is een erg mooi project! Aan het eind van de middag help ik Gerald bij de opmaak van een aantal rapporten, zoals foto’s inplannen, onderschrift plaatsen en een voorblad maken. Tijdens de lunch staat het nieuws aan: “In Kisumu is bij een politieactie op het busstation een politieman het ziekenhuis ingeslagen” Gelukkig geen doden!
Aan het einde van de middag vertaal ik een nieuwsbrief van Stichting Support for Homa Hills voor Gerald, en drinken we thee. In het begin was Gerald nogal een stijve man, waar geen glimlachje af kon – erg zakelijk. Maar nu is hij gelukkig een beetje ontdooit!
Aan Gerald vertel ik het hele verhaal, Lilian luisterd ook mee. Ze zegt dat een van de leraressen vanochtend ook geen matatu kon krijgen. Waarschijnlijk is de politie illegale matatu drivers aan het arresteren, en was er een opstootje omdat de matatu drivers daar niet blij mee zijn.
Gerald en ik gaan eerst bezoek bij Romao ECD, een school en weeshuis geleid door een pastoor. Het is een erg mooi project! Aan het eind van de middag help ik Gerald bij de opmaak van een aantal rapporten, zoals foto’s inplannen, onderschrift plaatsen en een voorblad maken. Tijdens de lunch staat het nieuws aan: “In Kisumu is bij een politieactie op het busstation een politieman het ziekenhuis ingeslagen” Gelukkig geen doden!
Aan het einde van de middag vertaal ik een nieuwsbrief van Stichting Support for Homa Hills voor Gerald, en drinken we thee. In het begin was Gerald nogal een stijve man, waar geen glimlachje af kon – erg zakelijk. Maar nu is hij gelukkig een beetje ontdooit!
maandag 24 mei 2010
Vragen en opmerkingen (24-05)
Ik krijg hier soms leuke vragen en opmerkingen over Nederland, hier enkele:
Hoeveel stammen hebben jullie?
Word de koningin gekozen met verkiezingen?
Hoe kunnen jullie onder de zee wonen?
Leven bij jullie kangaroes?
Engels is niet jullie voertaal? Dat is discriminatie! Niet alle stammen spreken toch Nederlands?
Jullie eten geen ugali?!
Hoeveel stammen hebben jullie?
Word de koningin gekozen met verkiezingen?
Hoe kunnen jullie onder de zee wonen?
Leven bij jullie kangaroes?
Engels is niet jullie voertaal? Dat is discriminatie! Niet alle stammen spreken toch Nederlands?
Jullie eten geen ugali?!
zaterdag 22 mei 2010
Foto's
Bij Laughing Buddha
Oginga Odinga Road
Jomo Kenyatta Highway
Rooftopbar en hotel vanaf de straat (Jomo Kenyatta Highway) gezien
Jubilee Groente en FruitmarktSizzling Brownie (21-05)
Om 3 uur gaan we op weg naar Laughing Buddha - Lisa, Victor en ik. Een specialiteit van LB is de Sizzling Brownie, een brownie met ijs en gesmolten chocoladesaus op een kokend heet bord, waardoor de boel dus gaat sizzlen. Victor heeft nog nooit een brownie op, dus nemen we hem mee om het te proberen.
Dde brownies worden geserveerd, en Victor neemt met nieuwsgierigheid in zijn ogen een hap. Je kan al meteen zien dat hij het niks vind. Maar Kenianen zullen nooit zeggen als ze iets niet lekker vinden, zeker niet als het je is aangeboden. Ik vraag hem of hij het lekker vind, maar hij zegt ja. Ik zeg hem dat hij het best mag zeggen als hij het niet lekker vind, hij hoeft het niet op te eten. Maar hij houd vol dat hij het lekker vind. Hij eet de helft ongeveer op, en zegt dan dat hij last heeft van zijn tanden door het koud van het ijs en het warm van de brownie. Lisa en ik kijken hem lachend aan, we snappen dat hij het niet lekker vind.
Later, op de weg terug, moet ik pinnen. Als Victor en Lisa op mij wachten vraagt hij haar of ze het lekker vond, en geeft hij toe dat hij het niks vond. Ik vond de brownie overigens, zoals altijd, heerlijk!
Dde brownies worden geserveerd, en Victor neemt met nieuwsgierigheid in zijn ogen een hap. Je kan al meteen zien dat hij het niks vind. Maar Kenianen zullen nooit zeggen als ze iets niet lekker vinden, zeker niet als het je is aangeboden. Ik vraag hem of hij het lekker vind, maar hij zegt ja. Ik zeg hem dat hij het best mag zeggen als hij het niet lekker vind, hij hoeft het niet op te eten. Maar hij houd vol dat hij het lekker vind. Hij eet de helft ongeveer op, en zegt dan dat hij last heeft van zijn tanden door het koud van het ijs en het warm van de brownie. Lisa en ik kijken hem lachend aan, we snappen dat hij het niet lekker vind.
Later, op de weg terug, moet ik pinnen. Als Victor en Lisa op mij wachten vraagt hij haar of ze het lekker vond, en geeft hij toe dat hij het niks vond. Ik vond de brownie overigens, zoals altijd, heerlijk!
vrijdag 21 mei 2010
What are lesbians? (20-05)
Vandaag bezoeken Gerald en ik twee scholen in Kolwa. De eerste school is Nyamasaria Primary. Op het grote terrein staan aantal lokalen, het is pauze en de 1200 kinderen zijn bijna allemaal buiten, veel bijkijks dus! We spreken de hoofdmeester, waarna we verder lopen naar Mbeme Primary. Het is een warme dag, en we lopen ongeveer in een half uur naar de volgende school. De hoofdmeester is er niet, maar de adjunct wel.
Op de terugweg hebben we een, voor mij, vreemd gesprek. Gerald vertelt over een artikel in de krant, waarin stond dat gisteren de eerste bijeenkomst van de gay-community in Nairobi werd gehouden. Ik kan er niet echt wijs uit wat hij ervan vind. Hij zegt dat de mannen die in de krant stonden grote kans lopen door stadsgenoten te worden gestenigd, maar aan de andere kant zegt hij dat gays in Kenia snel meer rechten zullen krijgen. Ik zeg hem dat een aantal van mijn beste vrienden gay zijn, en dan lieg ik niet toch? Daarna vraagt hij mij wat nou eigenlijk lesbisch is, want hij weet wat een homo is, en dat gay hetzelfde is, maar wat is dan een lesbi? Dus ik vertel hem dat dat 2 vrouwen zijn, en dat je ook nog biseksuelen hebt, die beide geslachten aantrekkelijk vinden – daar had hij nog nooit van gehoord! Dan stelt hij nog dat homo’s het van achteren doen, en vraagt zich af of lesbiennes het dan op “de gewone weg “ doen. “Ja, de gewone weg” zeg ik, en voeg daar voor de zekerheid maar “Denk ik” aan toe.
Op de terugweg hebben we een, voor mij, vreemd gesprek. Gerald vertelt over een artikel in de krant, waarin stond dat gisteren de eerste bijeenkomst van de gay-community in Nairobi werd gehouden. Ik kan er niet echt wijs uit wat hij ervan vind. Hij zegt dat de mannen die in de krant stonden grote kans lopen door stadsgenoten te worden gestenigd, maar aan de andere kant zegt hij dat gays in Kenia snel meer rechten zullen krijgen. Ik zeg hem dat een aantal van mijn beste vrienden gay zijn, en dan lieg ik niet toch? Daarna vraagt hij mij wat nou eigenlijk lesbisch is, want hij weet wat een homo is, en dat gay hetzelfde is, maar wat is dan een lesbi? Dus ik vertel hem dat dat 2 vrouwen zijn, en dat je ook nog biseksuelen hebt, die beide geslachten aantrekkelijk vinden – daar had hij nog nooit van gehoord! Dan stelt hij nog dat homo’s het van achteren doen, en vraagt zich af of lesbiennes het dan op “de gewone weg “ doen. “Ja, de gewone weg” zeg ik, en voeg daar voor de zekerheid maar “Denk ik” aan toe.
dinsdag 18 mei 2010
maandag 17 mei 2010
Zondag Theaterdag (16-05)
Zoals inmiddels gebruikelijk het wekelijkse theaterverslag. Om 2 uur ben ik bij Jamilo, om half 3 komt de Hand of Hope groep. We beginnen met de namenlijst, ik heb een lijst uitgetypt om bij te houden wie er naar de les komt. Daarna beginnen we met een warming up. Dan leg ik theatersport globaal uit, en spelen we een 3-in-de-pan en Sprookje in een minuut. Dat laatste is erg leuk, met een traditioneel Luo verhaal.
“Een schildpad en een haas zijn goede vrienden, ze doen alles samen. Dan horen ze de stem van God, die vraagt 1 van hen te komen om een boodschap aan te nemen. De schildpad en de haas besluiten dat de schildpad moet gaan en een vogel komt hem ophalen en vliegt hem naar de hemel. God vertelt de schildpad de boodschap, en stuurt hem terug naar de aarde. Onderweg krijgen de schildpad en de vogel ruzie, en laat de vogel hem naar beneden vallen. Sinds die tijd dragen schildpadden een schild.”
De les gaat heel lekker! De Kasawinogroep komt niet, ze hebben een wedstrijd, gelukkig hebben ze dat nu wel doorgegeven!
“Een schildpad en een haas zijn goede vrienden, ze doen alles samen. Dan horen ze de stem van God, die vraagt 1 van hen te komen om een boodschap aan te nemen. De schildpad en de haas besluiten dat de schildpad moet gaan en een vogel komt hem ophalen en vliegt hem naar de hemel. God vertelt de schildpad de boodschap, en stuurt hem terug naar de aarde. Onderweg krijgen de schildpad en de vogel ruzie, en laat de vogel hem naar beneden vallen. Sinds die tijd dragen schildpadden een schild.”
De les gaat heel lekker! De Kasawinogroep komt niet, ze hebben een wedstrijd, gelukkig hebben ze dat nu wel doorgegeven!
zaterdag 15 mei 2010
Eisalade (15-04)
Om 6 uur komen we terug uit Kibogo Bay. We wilden zonnen en zwemmen, maar toen we aankwamen schoof ere en donker pak wolken voor de zon. Onderweg doen we boodschappen bij Nakumatt – eieren en mayonaise. Ik heb ontzettend veel zin in eisalade, en ik heb een recept gekregen van Mireille. We koken 6 eieren hard, en doen er daarna mayonaise, ui, kerrie, peper en zout bij en maken toast. Het is heerlijk, hier had ik echt zin in! Omdat we best veel salade over hebben toasten we nog wat brood en brengen het naar boven. Meestal als we wat eten overhebben geven we het aan de jongens van de rooftopbar (victor, Conelia en John), ze vinden de eisalade een groot succes! Gelukkig maar.
Foto's
De donkere lucht bij Kibogo Bay
Daniela en Lisa (uit Duitsland, Lisa blijft tot augustus, Daniela gaat volgende week weg)Alien (14-05)
Om kwart voor 9 gaan Daniela en ik op weg naar het Immigration Office, gewapend met paspoort, pasfoto’s en geld. Het provinciekantoor is erg imposant, en bestaat uit twee torenflats van ieder ongeveer 20 verdiepingen hoog. Wij moeten in het linkergebouw zijn. Bij het loket zeggen we dat we ons visum willen verlengen, en we moeten plaatsnemen in de wachtruimte. Er staat een tv aan op hoogste volume, zoals vaak hier. Na een paar minuten worden we geroepen, en gaan we naar een kantoortje met glazen wanden. De man vraagt wat we willen, en geeft ons daarna een tweetal formulieren en bekijkt onze paspoorten aandachtig. Hij vult ook een formulier in. Onder de vragen zijn de naam van je vader of echtgenoot, of je studeert in Kenia en wat voor werk je doet. Bij de vraag “Waarom wil je je visum verlengen?” schrijf ik op Machiels aanraden “Holidays” op, je mag geen vrijwilligerswerk doen of studeren in Kenia, dan moet je extra geld betalen. Als de man ook klaar is met zijn formulier bekijkt hij onze antwoorden en vraagt hij het geld. Dan rest nog 1 ding, vingerafdrukken. Een andere man rolt al mijn vingers door de inkt, en drukt ze op het papier. Dan ontdekt hij dat hij een fout heeft gemaakt, de afdrukken van mijn linkerhand staan in het vakje voor rechterhand, dus moet alles opnieuw. Ik heb de man 3000 shilling gegeven, en het visum is 2200, maar omdat hij geen wisselgeld heeft betaal ik maar 2000. Als alles klaar is zet hij een stempel in mijn paspoort, en geeft hij mij een kaartje. Met het kaartje kan ik over een maand mijn Aliencard ophalen. Ik ben nu officieel een Registered Alien en mag nog 3 maanden in Kenia blijven.
vrijdag 14 mei 2010
Foto's
Micheal, Emma en Raymond
Lunch
Caroline
Abednego schenkt pap in voor Edna
Schilderijen van de baby-classdinsdag 11 mei 2010
Sjaal in Kenia (11-05)
Met mijn laptop in mijn tas ga ik op weg naar Nyamasaria. Ik heb geluk, de matatu zit bijna vol, ik ben de laatste, dus we vertrekken meteen. De zandweg is gelukkig al een beetje opgedroogd van de regen. Nyamasaria bestaat vooral uit een soort modder-klei die verschrikkelijk aan je schoenen plakt. De meeste mensen lopen dan ook op blote voeten als het heeft geregend.
Ik begroet eerst Lilian, ze heeft knutselmateriaal voor me gekocht. Gekleurd papier, lijm en gedroogde mais en millet. Ik ga meteen aan de slag, de vellen knip ik doormidden en ik teken er met een dikke zwarte stift dieren op. Het thema deze week is boerderijdieren. Boven het dier schrijf ik de naam. Tijdens het speelkwartier ga ik met de kinderen naar buiten, waar ik zoals altijd het klimrek ben. Ik vind het erg leuk dat ze zo aan me gewend zijn nu!
Vandaag doe ik creative in de baby class (nursery bestaat uit baby, middle en final class, middle en final zitten bij Jamilo in één klas). Op een papiertje doe ik voor wat ze moeten doen, en dan gaan ze aarzelend aan de slag. De jongste, een meisje van 2,5 snapt het nog niet helemaal, maar de oudere kinderen vinden het erg leuk. Het resultaat ziet er dan ook leuk uit! We hangen de schilderijen aan de muur.
Na creative is de lunch, chapathi met bonen en een middagdutje. Om 2 uur worden de kinderen wakker gemaakt, we gaan met zijn alle naar de stafkamer, waar een gordijn voor het raam hangt. Ze gaan op de grond zitten, terwijl ik mijn laptop aandoe. Ik laat ze de filmpjes zien die ik heb gemaakt van het zingen en dansen, ze kunnen hun lol niet op, ze zingen de liedjes mee. Daarna laat ik ze foto´s zien, met bij iedere foto reacties als `look Abed!` `Look Alice!` `Look Teacher!` `Look Jamilo!` `Look Sam!` `Look me!`
Met Abednego, Dickens en Dorothy loop ik terug naar de weg. Dorothy woont halverwege naar de grote weg, Dickens langs grote weg aan de andere kant van de rivier, en Abednego nog een eind lopen langs de weg. Ze weten zelf waar ze heen moeten. Als ik in de matatu zit begint het te regenen, het word fris. Ik ga naar het dak om te internetten, na een kwartiertje heb ik het koud en ga ik naar mijn kamer om een lange broek aan en een sjaal om te doen. De Kenianen lopen inmiddels met Siberië-bestendige winterjassen!
Ik begroet eerst Lilian, ze heeft knutselmateriaal voor me gekocht. Gekleurd papier, lijm en gedroogde mais en millet. Ik ga meteen aan de slag, de vellen knip ik doormidden en ik teken er met een dikke zwarte stift dieren op. Het thema deze week is boerderijdieren. Boven het dier schrijf ik de naam. Tijdens het speelkwartier ga ik met de kinderen naar buiten, waar ik zoals altijd het klimrek ben. Ik vind het erg leuk dat ze zo aan me gewend zijn nu!
Vandaag doe ik creative in de baby class (nursery bestaat uit baby, middle en final class, middle en final zitten bij Jamilo in één klas). Op een papiertje doe ik voor wat ze moeten doen, en dan gaan ze aarzelend aan de slag. De jongste, een meisje van 2,5 snapt het nog niet helemaal, maar de oudere kinderen vinden het erg leuk. Het resultaat ziet er dan ook leuk uit! We hangen de schilderijen aan de muur.
Na creative is de lunch, chapathi met bonen en een middagdutje. Om 2 uur worden de kinderen wakker gemaakt, we gaan met zijn alle naar de stafkamer, waar een gordijn voor het raam hangt. Ze gaan op de grond zitten, terwijl ik mijn laptop aandoe. Ik laat ze de filmpjes zien die ik heb gemaakt van het zingen en dansen, ze kunnen hun lol niet op, ze zingen de liedjes mee. Daarna laat ik ze foto´s zien, met bij iedere foto reacties als `look Abed!` `Look Alice!` `Look Teacher!` `Look Jamilo!` `Look Sam!` `Look me!`
Met Abednego, Dickens en Dorothy loop ik terug naar de weg. Dorothy woont halverwege naar de grote weg, Dickens langs grote weg aan de andere kant van de rivier, en Abednego nog een eind lopen langs de weg. Ze weten zelf waar ze heen moeten. Als ik in de matatu zit begint het te regenen, het word fris. Ik ga naar het dak om te internetten, na een kwartiertje heb ik het koud en ga ik naar mijn kamer om een lange broek aan en een sjaal om te doen. De Kenianen lopen inmiddels met Siberië-bestendige winterjassen!
maandag 10 mei 2010
Pannekoeken (9-05)
Met frisse moed ga ik vandaag weer naar de theaterlessen. Ik heb de Hand of Hope groep om 14.00 en Kasawino om 16.00. Met Daniela ga ik naar Nyamasaria, zij gaat op bezoek bij vrienden en ik ga naar Jamilo. Ik heb Lilian gebeld voor de sleutel, en ze stuurt iemand voor de sleutel. De sleutel en de groep zijn er nog niet om half 3, waarna ik Lilian en Kennedy (van Hand of Hope) bel. Kennedy zegt dat hij vergeten is het door te geven, volgende week komen ze echt. Lilian zegt dat de sleutel nog onderweg is. Om 3 uur staat opeens mijn groep van 4 uur voor de deur, omdat de sleutel er nog niet is gaan we buiten aan de slag, wat ook prima lukt. Vandaag deel ik de scripts uit en verdelen we de rollen, en we oefenen een paar keer. Het gaat heel goed!
Na de les loop ik naar de weg, waar ik Daniela bij haar vrienden opzoek, samen gaan we terug naar de stad. Onderweg doen we boodschappen voor pannenkoeken. Ik bak een stuk of 15 pannenkoeken voor Sam, Kristin, Daniela en de jongens van de rooftopbar. Het lukt heel goed, hoewel ik eigenlijk nog nooit echt zelf pannenkoeken had gebakken!
Na de les loop ik naar de weg, waar ik Daniela bij haar vrienden opzoek, samen gaan we terug naar de stad. Onderweg doen we boodschappen voor pannenkoeken. Ik bak een stuk of 15 pannenkoeken voor Sam, Kristin, Daniela en de jongens van de rooftopbar. Het lukt heel goed, hoewel ik eigenlijk nog nooit echt zelf pannenkoeken had gebakken!
zaterdag 8 mei 2010
Leren zwemmen (8-05)
Om 11 uur ga ik met Daniela naar het zwembad van Kisumu Hotel. We hebben daar afgesproken met Kristin, Sam en Joseph. Kristin gaat haar Keniaanse liefde Sam leren zwemmen. Hoewel Kisumu aan een van de grootste meren van de wereld licht kunnen de meeste mensen niet zwemmen. Zelfs vissers kunnen vaak niet zwemmen, met als gevolg dat als de boot omslaat door de soms harde winden de vissers verdrinken. Sam en Kristin gaan inderdaad samen het water in, maar verder dan rondlopen in het ondiepe durft Sam niet. Ik kan me ook best voorstellen dat als je 22 bent en je nog nooit in het water hebt gelegen dat eng is. Zelf trek ik een paar baantjes en lig ik in de zon mijn nieuwe Quest te lezen. Het is best uit te houden in het zwembad!
’S Avonds leer ik van Daniela het spel Skip-Bo. Het ziet er ingewikkeld uit, maar is erg leuk – de kaarten lijken een beetje op Uno-kaarten. Er zijn, anders dan normaal, meer dan 40 gasten op het dak. Op een normale avond zijn dat er meestal maximaal 5!
’S Avonds leer ik van Daniela het spel Skip-Bo. Het ziet er ingewikkeld uit, maar is erg leuk – de kaarten lijken een beetje op Uno-kaarten. Er zijn, anders dan normaal, meer dan 40 gasten op het dak. Op een normale avond zijn dat er meestal maximaal 5!
vrijdag 7 mei 2010
donderdag 6 mei 2010
Gesprek met de theatergroep (5-05)
Om half 6 ‘s avonds staat Gerald beneden, we nemen een tuktuk naar Kasawino. Kasawino vlak voor Nyamasaria de grote weg af, het modderpad op. De tuktuk heeft moeite met de diepe plassen en stenen op de weg. Langs de weg roepen de kinderen me. Na ongeveer 10 minuten zijn we in het dorpje. Het gebied is erg arm. We lopen naar het veld, maar er zijn geen kinderen of coördinator. Gerald belt Bob, de coördinator, ze zitten ergens anders. Om daar te komen moeten we door het levendige, drukke centrum heen, waar tientallen ogen op me gericht zijn. We lopen langs de kerk, het enige stenen gebouw, de huizen is van aarde.
We komen aan bij een huisje, een aantal kinderen zit op een bankje of op de grond, voor Gerald en mij word een stoel gehaald. Ik voel me altijd een beetje ongemakkelijk dan, ik kan ook best op de grond zitten. Als de meeste kinderen er zijn begint Gerald, hij zegt dat ze alles mogen zeggen, en als ze het niet in het Engels weten, dan in Luo. Ik zeg ze dat ik het vervelend vind dat ik al een aantal keer heb gewacht op de groep, zonder dat er iemand kwam, en vraag ze wat ze weerhoud. Een van de jongens begint over de tijd, die is te vroeg, want ze hebben school tot 3 uur, sommige tot 4 uur (ja, ook op zondag). We besluiten de tijd op te schuiven, en de coördinator belooft te bellen als de groep niet kan, door bijvoorbeeld een voetbalwedstrijd. Ik vind het jammer dat de groep dit niet al eerder gezegd heeft, hoewel ik wel al eerder heb gevraagd of de tijd een probleem was. Maar ik hoop dat het vanaf nu wel goed gaat, ik ben blij dat ik dit heb aangekaart bij Gerald.
We komen aan bij een huisje, een aantal kinderen zit op een bankje of op de grond, voor Gerald en mij word een stoel gehaald. Ik voel me altijd een beetje ongemakkelijk dan, ik kan ook best op de grond zitten. Als de meeste kinderen er zijn begint Gerald, hij zegt dat ze alles mogen zeggen, en als ze het niet in het Engels weten, dan in Luo. Ik zeg ze dat ik het vervelend vind dat ik al een aantal keer heb gewacht op de groep, zonder dat er iemand kwam, en vraag ze wat ze weerhoud. Een van de jongens begint over de tijd, die is te vroeg, want ze hebben school tot 3 uur, sommige tot 4 uur (ja, ook op zondag). We besluiten de tijd op te schuiven, en de coördinator belooft te bellen als de groep niet kan, door bijvoorbeeld een voetbalwedstrijd. Ik vind het jammer dat de groep dit niet al eerder gezegd heeft, hoewel ik wel al eerder heb gevraagd of de tijd een probleem was. Maar ik hoop dat het vanaf nu wel goed gaat, ik ben blij dat ik dit heb aangekaart bij Gerald.
De weg naar Jamilo
Vanuit het hotel ga ik rechtsaf, en loop op de stoep aan de rechterkant van de straat. Links staan een aantal sleepauto's en een mobiele fotostudio. Op het kruispunt ga ik linksaf, waar onder een boom een fietsenmaker zit. Langs de weg staat een vrachtwaten met lekke banden, die er al stond toen ik aankwam in februari. Links van de weg is de Coca Cola fabriek, en langs de weg worden planten verkocht.
Aan het eind van de straat steek ik Nairobi Road over. Aan de overkant is een klein parkeerplaatsje waar de matatu naar Nyamasaria vertrekt, vandaag is dat de witte auto in het midden van de foto. Meestal duurt het ongeveer een kwartiertje tot de matatu vertrekt, afhankelijk van hoeveel mensen er al in de auto zitten voordat jij aankomt.
De matatu vertrekt, en rijdt over Nairobi Road naar Nyamasaria. Onderweg is links Mega City, waar de grote Nakumatt Supermarkt is. Ik betaal 20 cent voor de rit 
Bij Nyamasaria Bridge stap ik uit, de meeste matatuchauffeurs weten waar ik eruit moet, en ik hoef het niet eens meer te zeggen. Vanaf de grote weg is het 1,3 km lopen over de zandweg.
Na een ongeveer drie kwartier ben ik bij Jamilo school.
De matatu vertrekt, en rijdt over Nairobi Road naar Nyamasaria. Onderweg is links Mega City, waar de grote Nakumatt Supermarkt is. Ik betaal 20 cent voor de rit Bij Nyamasaria Bridge stap ik uit, de meeste matatuchauffeurs weten waar ik eruit moet, en ik hoef het niet eens meer te zeggen. Vanaf de grote weg is het 1,3 km lopen over de zandweg. Na een ongeveer drie kwartier ben ik bij Jamilo school.maandag 3 mei 2010
De scholen zijn weer geopend! (3-05)
Jamilo is weer open! Vanochtend ga ik naar de school, er zijn een paar nieuwe leerlingen, een aantal anderen zijn niet gekomen. Het is blijkbaar heel normaal dat kinderen en hun ouders vergeten dat de vakantie voorbij is, want ongeveer 5 leerlingen zijn niet gekomen. Ik geef Creative les, de kinderen moeten een vlinder tekenen, met in beide vleugels vormen (driehoek, vierkant, cirkel), aan beide kanten dezelfde vormen in spiegelbeeld en dan inkleuren. Na de lunch van rijst en green grams ga ik naar Geralds huis, ik wil met hem praten over het theater. Hij is niet thuis, maar zijn dochters wel. Hij heeft een tweeling van 17 die op een secondary boarding school zitten. Samen eten we ijs en we kijken naar een slecht gespeelde nagesynchroniseerde soap.
Om 4 uur heb ik een supervisieafspraak met Machiel. Ik ben er best zenuwachtig voor, Machiel stelt erg kritische vragen. Ik voel me achteraf altijd een beetje dom, het lijkt alsof hij het allemaal weet, en ik achter de feiten aanhobbel.
Ik kook samen met Daniela, hetzelfde menu als gisteren, nog steeds erg lekker! Daarna ga ik met mijn computer naar het dak, waar ook Lisa en haar familie zitten, gezellie!
Om 4 uur heb ik een supervisieafspraak met Machiel. Ik ben er best zenuwachtig voor, Machiel stelt erg kritische vragen. Ik voel me achteraf altijd een beetje dom, het lijkt alsof hij het allemaal weet, en ik achter de feiten aanhobbel.
Ik kook samen met Daniela, hetzelfde menu als gisteren, nog steeds erg lekker! Daarna ga ik met mijn computer naar het dak, waar ook Lisa en haar familie zitten, gezellie!
Geen theaterles (2-05)
Gisteren heb ik de coördinator van het centrum gesmst of de groep zou komen voor theater, “ja” zei hij. Ze waren er niet, laat ik het daarbij houden.
Voor het eten werk aan een supervisiecasus, maar ik vind het erg lastig. Voor het avondeten maak ik rijst met curry en een hoop groenten, heel lekker!Ik maak ook een bord voor Cornelia en Victor. Omdat het verschrikkelijk regent en waait hebben ze de bar gesloten en hebben ze nu niks te doen. ’S Avonds hebben de voetballers het ook gezellig.
Voor het eten werk aan een supervisiecasus, maar ik vind het erg lastig. Voor het avondeten maak ik rijst met curry en een hoop groenten, heel lekker!Ik maak ook een bord voor Cornelia en Victor. Omdat het verschrikkelijk regent en waait hebben ze de bar gesloten en hebben ze nu niks te doen. ’S Avonds hebben de voetballers het ook gezellig.
zondag 2 mei 2010
Nieuwe buren (1-05)
Vandaag slaap ik uit. Om half 11 klopt mijn nieuwe buurvrouw op de deur. Twee Duitse meiden, Lisa en Daniela, die eerst in East View Hotel zaten, zijn hiernaartoe verhuist. Voor de komende week woont alleen Daniela in de kamer naast mij. Lisa’s moeder en vriendje zijn haar op komen zoeken en ze slaapt met haar vriend in een andere kamer. Daniela blijft tot eind mei, Lisa tot augustus. Met Daniela ga ik boodschappen doen, en naar de groente en fruitmarkt. De rest van de dag werk ik wat, en ’s avonds drink ik wat met Lisa, haar vriend en moeder op het dak. Ze hebben wat tips voor me voor Nakuru en Nairobi, waar ik met Mireille naartoe wil.
Als ik terug ga naar mijn kamer hoor ik mijn andere nieuwe buren, een voetbalelftal. Ze hebben de televisies hard aan en lachen en roepen naar elkaar. Tegen een uur of twaalf hoor ik ze niet meer, ik denk dat ze zijn gaan stappen.
Als ik terug ga naar mijn kamer hoor ik mijn andere nieuwe buren, een voetbalelftal. Ze hebben de televisies hard aan en lachen en roepen naar elkaar. Tegen een uur of twaalf hoor ik ze niet meer, ik denk dat ze zijn gaan stappen.
zaterdag 1 mei 2010
Koninginnedag (30-04)
Vandaag kan ik uitslapen, pas om 9 uur ga ik naar de kantine voor ontbijt. Samson zou mij om 10 uur ophalen, maar om kwart over 10 belt hij mij dat ik alvast maar moet gaan lopen. Halverwege naar the Orange House staat zijn huis, ik vond het ook al niet praktisch om mij op te halen en dan dezelfde weg terug te lopen. Ik pik Samson bij zijn huis op, zijn vrouw en kinderen zijn televisie aan het kijken. Het beeld is zwart wit en er is geen geluid, de tv loopt op een batterij omdat er (nog) geen elektriciteit is.
Onderweg belt Samson George, de computerman, op. George had mij gevraagd hem het een en ander uit te leggen over internet, maar het is er de hele week nog niet van gekomen. George neemt zijn telefoon niet op. Er zijn niet veel mensen in the Orange House aanwezig, alleen Willis en David. Willes vraagt mij of ik wat kan uittypen voor hem, en omdat er niks anders te doen is ga ik ermee aan de slag. Tegen 2 uur loop ik met Samson naar de weg, waar we op een matatu wachten. Na ongeveer 5 minuten komt de matatu. In Kendu Bay stap ik over naar een andere matatu. Het busje zit al bijna helemaal vol, en ik vind nog een plekje achterin. Ik kan me voorstellen dat je voor dit type vervoer niet claustrofobisch moet zijn. Onder mijn stoel ligt een schaap, naast mij zit een vrouw met een kip op schoot, aan de andere kant een jongen met een Ajax-shirt. Het is erg warm in de matatu en ik ben blij als er iemand uitstapt en de deur even open gaat. Tegen half 6 ben ik terug in Kisumu, en onderweg naar het hotel koop ik op de fruitmarkt een paar appels.
Ik ben moe, en neem eerst een douche en ga even liggen voordat ik naar boven ga. Boven zitten Charlotte (de Engelse), Kristin (de Zweedse) en Daniela (de Duitse), ze vragen of ik mee eet. We vergelijken onze landen, ik denk dat ik nog niet vaak zo met 4 nationaliteiten aan tafel heb gezeten!
Van Koninginnedag heb ik overigens niet veel mee gekregen.
Onderweg belt Samson George, de computerman, op. George had mij gevraagd hem het een en ander uit te leggen over internet, maar het is er de hele week nog niet van gekomen. George neemt zijn telefoon niet op. Er zijn niet veel mensen in the Orange House aanwezig, alleen Willis en David. Willes vraagt mij of ik wat kan uittypen voor hem, en omdat er niks anders te doen is ga ik ermee aan de slag. Tegen 2 uur loop ik met Samson naar de weg, waar we op een matatu wachten. Na ongeveer 5 minuten komt de matatu. In Kendu Bay stap ik over naar een andere matatu. Het busje zit al bijna helemaal vol, en ik vind nog een plekje achterin. Ik kan me voorstellen dat je voor dit type vervoer niet claustrofobisch moet zijn. Onder mijn stoel ligt een schaap, naast mij zit een vrouw met een kip op schoot, aan de andere kant een jongen met een Ajax-shirt. Het is erg warm in de matatu en ik ben blij als er iemand uitstapt en de deur even open gaat. Tegen half 6 ben ik terug in Kisumu, en onderweg naar het hotel koop ik op de fruitmarkt een paar appels.
Ik ben moe, en neem eerst een douche en ga even liggen voordat ik naar boven ga. Boven zitten Charlotte (de Engelse), Kristin (de Zweedse) en Daniela (de Duitse), ze vragen of ik mee eet. We vergelijken onze landen, ik denk dat ik nog niet vaak zo met 4 nationaliteiten aan tafel heb gezeten!
Van Koninginnedag heb ik overigens niet veel mee gekregen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
