Om half 8 vertrekken we naar the Orange House, het is bewolkt en de zandwegen zijn modderig en glad. De Homa Hills zijn bedenkt onder een laag wolken. Maar ondanks de bewolking is het erg warm. In the Orange House krijgen we ontbijt, waarna de training begint. Deze ochtend word over communicatie technieken gepraat. Mijn mobiel is ondertussen uitgevallen, omdat ik de afgelopen dagen niet heb kunnen opladen. Halverwege de dag eet ik met Samson chapathi’s en green grams (soort doperwten), waarna we naar Kanam Basisschool gaan.
Door HHCDO is een Childrens Funday georganiseerd, en omdat dit de eerste keer is dat ze dit doen – YSDAK heeft het al vaker gedaan – zijn we benieuwd hoe het er bij hen aan toe gaat. Als we aankomen zitten een hele hoop ouders en kinderen op stoelen en banken, tegenover hen staat een tent en een geluidsinstallatie. Een man is een speech aan het houden. We gaan onder de tent zitten, want daar zijn nog een paar stoelen vrij. Als de man klaar is met zijn speech komt een andere man, en een andere, en een andere… Tussendoor zijn er 3 groepjes kinderen die een gedicht opdragen en een kort drama stukje. Na 2,5 uur zijn alle speeches klaar, en word er limonade en brood uitgedeeld en is de “Fun”dag weer voorbij. Ik had iets heel anders in gedachten bij fun, in ieder geval niet 3 uur lang naar speeches luisteren! Als het brood op is organiseren de oudere jongens een voetbalwedstrijd. Rond 5 uur loop ik terug naar HHCDO.
Ik ga met mijn boek langs het meer zitten, en lees tot een uur of half 7, waarna ik een douche neem. Om 7 uur gaat het licht aan, de generator is gemaakt! Ik steek meteen mijn oplader in mijn mobiel en zet mijn computer aan. Na het eten zit ik de hele avond achter de computer, ik besef nu hoe erg ik elektriciteit waardeer!
donderdag 29 april 2010
Homa Hills – Dag 3 (28-04)
Om half 8 sta ik op, o mom 8 uur klaar te staan. Om kwart voor 8 roepen de trainers me, of ik al klaar ben. Ik zeg ze dat ze alvast maar moeten gaan lopen en ik ze volg. Een kwartiertje later ben ik ook klaar, en omdat het best een eind lopen is neem ik mijn Ipod mee. Onderweg voel ik me toch een beetje ongemakkelijk om met deze dure gadget in mijn zak kinderen zonder schoenen gedag te zeggen…
Tegen 9 uur ben ik bij the Orange House, de training is nog niet begonnen, en mijn ontbijtje staat klaar. Die ochtend gaat de training over kind-ouder relaties en hoe je herkent dat iemand aan de drugs is.
Om 1 uur staat de lunch klaar, rijst, vlees en sukuma. Na het eten ga ik met Samson naar Kobo school, we nemen een matatu. Er zijn vandaag een stuk minder teams, een aantal zijn niet gekomen. Er worden 2 wedstrijden van ieder een uur gespeeld. Net na 6 loop ik met Samson terug, omdat we geen matatu aan zien komen lopen we alvast. Een uur later is er nog niks voorbij gekomen, en nemen we de eerste motor die voorbij komt.
Als ik bij HHCDO aankom, staat het eten al klaar. De generator is nog steeds kapot. Na het eten ga ik lezen, en dan begeeft ook mijn zaklamp het.
Tegen 9 uur ben ik bij the Orange House, de training is nog niet begonnen, en mijn ontbijtje staat klaar. Die ochtend gaat de training over kind-ouder relaties en hoe je herkent dat iemand aan de drugs is.
Om 1 uur staat de lunch klaar, rijst, vlees en sukuma. Na het eten ga ik met Samson naar Kobo school, we nemen een matatu. Er zijn vandaag een stuk minder teams, een aantal zijn niet gekomen. Er worden 2 wedstrijden van ieder een uur gespeeld. Net na 6 loop ik met Samson terug, omdat we geen matatu aan zien komen lopen we alvast. Een uur later is er nog niks voorbij gekomen, en nemen we de eerste motor die voorbij komt.
Als ik bij HHCDO aankom, staat het eten al klaar. De generator is nog steeds kapot. Na het eten ga ik lezen, en dan begeeft ook mijn zaklamp het.
Homa Hills – Dag 2 (27-04)
Om 8 uur vertrekken we naar the Orange House, waar we na een klein uurtje aankomen. We krijgen 3 witte boterhammen en een gebakken ei als ontbijt, waarna ik met de les voor Peer Health begin. Vandaag is het onderwerp “Plan de Toekomst”, en daar kan ik mooi de les die ik al eerder met Emily heb gegeven voor gebruiken. Eerst de individuele opdracht die bestaat uit een brief aan jezelf in tien jaar. In de brief beantwoorden de deelnemers vragen als “Wat zijn mijn doelen?” en “Wat zijn mijn valkuilen?”. Na de brief is de groepsopdracht, die bestaat uit het vormen van politieke partijen en een agenda van 5 punten maken. Deze punten moeten worden gepresenteerd, waarna verkiezingen volgen. De jongeren kwamen vooral met punten om educatie en gezondheidszorg te verbeteren, verder moeten wegen worden verhard, moet er elektriciteit komen voor iedereen en moet corruptie harder worden aangepakt.
Na mijn les hebben krijgen we lunch – vis, rijst en sukuma. Na het eten maak ik foto’s en tegen half 3 ga ik met Samson naar het voetbalveld waar we een toernooi hebben georganiseerd. Er zijn 12 teams van 4 centra, in de categorieën meidjes, jongens onder 12, en jongens onder 10. We spelen tot ongeveer 6 uur, morgen word het toernooi vervolgd. Met Samson loop ik terug naar het guesthouse, waarna hij doorloopt naar zijn huis en ik een douche neem. Tegen 7 uur gaat normaal de elektriciteit aan, maar vandaag blijft het donker. Als ook de trainers terug zijn gaan we naar de kantine om te eten – diner bij kaarslicht. De rest van de avond breng ik vooral lezend met mijn zaklamp door.
Na mijn les hebben krijgen we lunch – vis, rijst en sukuma. Na het eten maak ik foto’s en tegen half 3 ga ik met Samson naar het voetbalveld waar we een toernooi hebben georganiseerd. Er zijn 12 teams van 4 centra, in de categorieën meidjes, jongens onder 12, en jongens onder 10. We spelen tot ongeveer 6 uur, morgen word het toernooi vervolgd. Met Samson loop ik terug naar het guesthouse, waarna hij doorloopt naar zijn huis en ik een douche neem. Tegen 7 uur gaat normaal de elektriciteit aan, maar vandaag blijft het donker. Als ook de trainers terug zijn gaan we naar de kantine om te eten – diner bij kaarslicht. De rest van de avond breng ik vooral lezend met mijn zaklamp door.
maandag 26 april 2010
Homa Hills – Dag 1 (26-04)
Om 6 uur gaat de wekker, maar ik draai me nog een paar keer om voordat ik ga douchen. Om 7 uur zit in in de matatu. Het busje is nog nagenoeg leeg, waardoor het 1,5 uur duurt voor we vertrekken. Gelukkig heb ik een boek bij me. Ik was de vroeg voor het ontbijt in het hotel, en koop van een straatventer 2 samosas die me ieder maar 10 cent kosten! Voordeel van als eerste in de matatu zitten is dat je voorin een plekje hebt, en dus eens tuk comfortabeler zit. Tijdens de reis naar Kendu bay val ik een paar keer in slaap. Vanaf Kendu Bay neem ik een motor naar The Orange House, waar David, een van de coördinators, me ontvangt. De Peer Healt Education is net begonnen, David stelt me voor aan de trainers. Peer Health Education houdt in dat een groep van 20 jongeren 4 dagen lang training krijgen over voornamelijk gezondheid. Onderwerpen die aan de orde komen zijn onder andere HIV/AIDS, drugs en seks. Na de training is het de bedoeling dat deze jongeren de informatie doorspelen naar andere jongeren. Die ochtend gaat de les over HIV/AIDS, waar ik eigenlijk erg weinig over weet. De jongeren weten alle feitjes uit hun hoofd op de dreunen. Na de lunch van rijst, vlees en sukuma gaat de les verder met drugs. Ik kan een hoop van de lessen begrijpen, maar niet alles omdat de trainers af en toe overschakelen op Luo of Swahili.
Tegen 6 uur zijn we klaar met de les, en lopen we naar het HHCDO guesthouse. Omdat het verschrikkelijk begint te regenen krijgen we het eten in het guesthouse geserveerd, weer rijst en vlees, maar wel met bananen toe. Na een aflevering van Sex and The City, de DVD heb ik van Charlotte geleend, ga ik vroeg slapen.
Tegen 6 uur zijn we klaar met de les, en lopen we naar het HHCDO guesthouse. Omdat het verschrikkelijk begint te regenen krijgen we het eten in het guesthouse geserveerd, weer rijst en vlees, maar wel met bananen toe. Na een aflevering van Sex and The City, de DVD heb ik van Charlotte geleend, ga ik vroeg slapen.
zondag 25 april 2010
Theaterles (25-04)
‘S ochtends print ik eerst de scripts uit, en ga dan op weg naar Nyamasaria. Voor ik naar Jamilo ga, ga ik naar Geralds huis om de sleutel op te halen. Gerald en Lilian zijn niet thuis, en hun zoon en de huishoudster weten niet waar de sleutel is. Als ik, zonder sleutel, naar Jamilo loop kom ik Gerald en Lilian tegen, ze komen net uit de kerk. Lilian zegt me dat ze iemand belt om de sleutel te brengen, ik ga alvast naar de school. Ik ben er net een paar minuten als de eerste deelnemers van de nieuwe groep komen, drie meiden van rond 22 jaar. Ze zijn veel ouder dan ik had verwacht, maar lijken erg enthousiast. Niet veel later komen ook de jongens, waarvan de jongste een jaar of 16. We beginnen met de uitleg, planning en regels, en gaan dan aan de slag. De deelnemers zijn heel enthousiast en er zitten ook zeker een paar getalenteerde spelers bij en ze zijn niet verlegen! Heerlijk dat het ook goed kan gaan! De tweede groep komt niet, maar Gerald had dat al verwacht. Ze hebben gasten uit de buurt van Homa Hills.
Terug in het hotel neem ik een douche. Dan ga ik Marti uitzwaaien die weer terug naar Engeland gaat, in juni is ze weer terug. Omdat ik deze week naar Homa Hills ga moet ik mijn tas nog inpakken, morgen heel vroeg met de matatu!
Terug in het hotel neem ik een douche. Dan ga ik Marti uitzwaaien die weer terug naar Engeland gaat, in juni is ze weer terug. Omdat ik deze week naar Homa Hills ga moet ik mijn tas nog inpakken, morgen heel vroeg met de matatu!
Naar de bioscoop (24-04)
In de ochtend probeer ik het script voor het toneelstuk te schrijven. Zal je altijd hebben, als je het hardst probeert iets te verzinnen, kom je nergens op..
Om 1 uur heb ik met Marti afgesproken. We gaan Charlotte ophalen bij het zwembad om daarna naar de bioscoop te gaan. Het hotel met zwembad waar Charlotte zit is achter United Mall, waar de bioscoop en supermarkt Tuskys zitten. Ik was nog niet in dit zwembad geweest, maar het is prachtig. Het is een 25 meter bad, schoon en nieuw! Hier ga ik volgende keer heen!
Voor we naar de bioscoop gaan, gaan we naar Tuskys om popcorn en frisdrank te kopen. In de hal van de bioscoop hebben we afgesproken met 7 weeskinderen die worden gesponsord door Kenya Orphans Project (KOP) waar Marti en Charlotte voor werken. De kinderen zijn nog nooit in de bioscoop geweest, en we moeten ze uitleggen hoe alles werkt. Bijvoorbeeld dat de bioscoop films uitkiest en in de krant zet wat de tijden zijn, je koopt dan een kaartje om de film te zien. Vandaag gaan we naar The Princes and the Frog, een nieuwe Disneyfilm. Na de voorfilmpjes moet de filmrol gewisseld worden en gaan de lichten even aan. Een van de jongens vraagt ons of dat het dan al was.
Ze vinden de film erg leuk!
Tijdens de film horen we het al tikken op het dak, het regent. Als we beneden komen zien we pas hoe erg, we kunnen de kinderen nu niet naar huis sturen. We wachten tot het wat minder word, een coördinator van KOP komt ze ophalen. Als de kinderen weg zijn, gaan we terug met de matatu. Met Mireille probeer ik te brainstormen over het toneelstuk, en nu lukt het gelukkig wel! Met zijn tweeën gaat toch een stuk makkelijker!
Om 8 uur gaan we naar Tammy’s voor diner. Overweg halen we Kristien op, een Zweeds meisje dat in een ander hotel zit. Bij Tammy’s sluit ook Kelsey, een Amerikaanse die hier al twee jaar woont, zich bij ons aan. We bestellen Kuku Choma (kip van de BBQ), het word in stukken geserveerd met ugali, tomaat en ui. De kip is erg lekker! Na het eten drinken we nog een biertje, en gaan terug naar het hotel.
Om 1 uur heb ik met Marti afgesproken. We gaan Charlotte ophalen bij het zwembad om daarna naar de bioscoop te gaan. Het hotel met zwembad waar Charlotte zit is achter United Mall, waar de bioscoop en supermarkt Tuskys zitten. Ik was nog niet in dit zwembad geweest, maar het is prachtig. Het is een 25 meter bad, schoon en nieuw! Hier ga ik volgende keer heen!
Voor we naar de bioscoop gaan, gaan we naar Tuskys om popcorn en frisdrank te kopen. In de hal van de bioscoop hebben we afgesproken met 7 weeskinderen die worden gesponsord door Kenya Orphans Project (KOP) waar Marti en Charlotte voor werken. De kinderen zijn nog nooit in de bioscoop geweest, en we moeten ze uitleggen hoe alles werkt. Bijvoorbeeld dat de bioscoop films uitkiest en in de krant zet wat de tijden zijn, je koopt dan een kaartje om de film te zien. Vandaag gaan we naar The Princes and the Frog, een nieuwe Disneyfilm. Na de voorfilmpjes moet de filmrol gewisseld worden en gaan de lichten even aan. Een van de jongens vraagt ons of dat het dan al was.
Ze vinden de film erg leuk!
Tijdens de film horen we het al tikken op het dak, het regent. Als we beneden komen zien we pas hoe erg, we kunnen de kinderen nu niet naar huis sturen. We wachten tot het wat minder word, een coördinator van KOP komt ze ophalen. Als de kinderen weg zijn, gaan we terug met de matatu. Met Mireille probeer ik te brainstormen over het toneelstuk, en nu lukt het gelukkig wel! Met zijn tweeën gaat toch een stuk makkelijker!
Om 8 uur gaan we naar Tammy’s voor diner. Overweg halen we Kristien op, een Zweeds meisje dat in een ander hotel zit. Bij Tammy’s sluit ook Kelsey, een Amerikaanse die hier al twee jaar woont, zich bij ons aan. We bestellen Kuku Choma (kip van de BBQ), het word in stukken geserveerd met ugali, tomaat en ui. De kip is erg lekker! Na het eten drinken we nog een biertje, en gaan terug naar het hotel.
vrijdag 23 april 2010
Kisumu National Museum (23-04)
Om 9 uur ben ik in de ontbijtzaal, ik heb helemaal geen zin in weer eieren, worst en toast met jam, en vraag of ze wat anders hebben. Christine, die het ontbijt meestal serveert, gaat het in de keuken vragen. Ze komt terug met goed nieuws, ik kan een wafel krijgen als ik wil. Ongeveer 5 minuten later komt Christine met toast, ananas en de wafel terug. De wafel ruikt lekker (kaneel), en is ondanks dat het een beetje droog is, een hele lekkere afwisseling!
Na het ontbijt ga ik verder aan het ondernemingsplan. Vroeg in de middag ben ik aan een pauze toe, en ga naar het Kisumu National Museum, ongeveer een kwartiertje lopen van het hotel. Het museum is een soort combinatie tussen het Rijksmuseum, het Openluchtmuseum en Blijdorp, maar dan op zijn Keniaans.
Ik ga eerst naar het middelste gebouw van het museum, waar de historie van de Luo (de grootste stam in Kisumu) centraal staat. Er zijn verschillende soorten gebruiksvoorwerpen – messen, vishengels, fuiken, trommels, potten, kleding – te zien in vitrines langs de kanten van het zaaltje. In het midden staat een opgezette buffel en leeuw, en aan de wanden hangen de hoofden allerlei antiloop-achtige dieren – alle beesten zijn hun beste tijd in het museum voorbij. In een van de vitrines staan opgezette vogels, waarvan er veel hun veren zijn verloren, en alleen nog uit botjes bestaan.
Dan ga ik naar het zoetwater aquarium in het andere gebouw. Tegen de wanden staan ongeveer 15 met hout omtimmerde bakken met water en vissen uit het Victoria meer. Naast de vissen zijn de bakken erg leeg, er zijn niet veel plantjes en dergelijke.
Na het aquarium vervolg in mijn route naar het Traditionele Luo Dorp. Langs het pad staan verschillende bomen, op bordjes word aangegeven welke medicinale krachten deze bomen hebben – dat blijken er nogal veel te zijn. Naast het dorp is een shamba (groentetuin), waar vooral onkruid in staat. Het dorp bestaat uit 5 ronde huisjes van klei met een rieten dak. Op borden word uitgelegd: het huis in het midden, waarvan de deur naar de ingang van het dorp wijst is van de eerste vrouw, links van dit huis woont de tweede vrouw, de derde vrouw woont rechts. Links van het huis van de tweede vrouw woont de eerste zoon, rechts van het huis van de derde vrouw woont de tweede zoon.
Als ik het dorp uitloop kom ik bij de schildpadden. Er zitten 15 tot 20 flinke schildpadden in het hok, in het midden staat een boompje en een waterpoel. Verspreid liggen blaadjes sla. De schildpadden zijn erg actief, en lopen het hele hok door. Ze lijken allemaal het motto “Waarom eromheen als je er ook overheen kan?” hoog in het vaandel te hebben, en klimmen met veel moeite over keien en elkaar heen. Vlak naast het schildpaddenhok is het krokodillenverblijf. Ik loop naar het hok toe, waar een krokodil van zo’n 4 meter tegen het gaas ligt te slapen. Als deze krokodil wil bijt hij makkelijk door dit gaas heen, en ik blijf niet al te lang kijken of hij dat ook werkelijk kan. Dan ga ik naar de slangenkuil, en zoek een paar minuten naar de slangen - niets te vinden. De slangenhokken verderop zitten wel vol giftige slangen, van mamba’s tot pofadders. In het laatste hok zit een stel grote pythons. De hokjes zijn klein, en naast wat zand en een bakje water leeg.
Wat nu nog rest is de kunst expositie. In het zaaltje hangen verschillende schilderijen aan de wanden, van traditioneel tot heel modern, met allerlei materialen. Alle kunstwerken zijn te koop, maar ik vind ze niet erg inspirerend. Eén van de stukken vind ik erg grappig, een monopoly Kisumu editie. Jammer van het prijskaartje – 300 euro.
Na het ontbijt ga ik verder aan het ondernemingsplan. Vroeg in de middag ben ik aan een pauze toe, en ga naar het Kisumu National Museum, ongeveer een kwartiertje lopen van het hotel. Het museum is een soort combinatie tussen het Rijksmuseum, het Openluchtmuseum en Blijdorp, maar dan op zijn Keniaans.
Ik ga eerst naar het middelste gebouw van het museum, waar de historie van de Luo (de grootste stam in Kisumu) centraal staat. Er zijn verschillende soorten gebruiksvoorwerpen – messen, vishengels, fuiken, trommels, potten, kleding – te zien in vitrines langs de kanten van het zaaltje. In het midden staat een opgezette buffel en leeuw, en aan de wanden hangen de hoofden allerlei antiloop-achtige dieren – alle beesten zijn hun beste tijd in het museum voorbij. In een van de vitrines staan opgezette vogels, waarvan er veel hun veren zijn verloren, en alleen nog uit botjes bestaan.
Dan ga ik naar het zoetwater aquarium in het andere gebouw. Tegen de wanden staan ongeveer 15 met hout omtimmerde bakken met water en vissen uit het Victoria meer. Naast de vissen zijn de bakken erg leeg, er zijn niet veel plantjes en dergelijke.
Na het aquarium vervolg in mijn route naar het Traditionele Luo Dorp. Langs het pad staan verschillende bomen, op bordjes word aangegeven welke medicinale krachten deze bomen hebben – dat blijken er nogal veel te zijn. Naast het dorp is een shamba (groentetuin), waar vooral onkruid in staat. Het dorp bestaat uit 5 ronde huisjes van klei met een rieten dak. Op borden word uitgelegd: het huis in het midden, waarvan de deur naar de ingang van het dorp wijst is van de eerste vrouw, links van dit huis woont de tweede vrouw, de derde vrouw woont rechts. Links van het huis van de tweede vrouw woont de eerste zoon, rechts van het huis van de derde vrouw woont de tweede zoon.
Als ik het dorp uitloop kom ik bij de schildpadden. Er zitten 15 tot 20 flinke schildpadden in het hok, in het midden staat een boompje en een waterpoel. Verspreid liggen blaadjes sla. De schildpadden zijn erg actief, en lopen het hele hok door. Ze lijken allemaal het motto “Waarom eromheen als je er ook overheen kan?” hoog in het vaandel te hebben, en klimmen met veel moeite over keien en elkaar heen. Vlak naast het schildpaddenhok is het krokodillenverblijf. Ik loop naar het hok toe, waar een krokodil van zo’n 4 meter tegen het gaas ligt te slapen. Als deze krokodil wil bijt hij makkelijk door dit gaas heen, en ik blijf niet al te lang kijken of hij dat ook werkelijk kan. Dan ga ik naar de slangenkuil, en zoek een paar minuten naar de slangen - niets te vinden. De slangenhokken verderop zitten wel vol giftige slangen, van mamba’s tot pofadders. In het laatste hok zit een stel grote pythons. De hokjes zijn klein, en naast wat zand en een bakje water leeg.
Wat nu nog rest is de kunst expositie. In het zaaltje hangen verschillende schilderijen aan de wanden, van traditioneel tot heel modern, met allerlei materialen. Alle kunstwerken zijn te koop, maar ik vind ze niet erg inspirerend. Eén van de stukken vind ik erg grappig, een monopoly Kisumu editie. Jammer van het prijskaartje – 300 euro.
De verveling slaat toe (22-04)
Om half 8 belt Lilian, ze kan niet naar de school komen. Ik kan wel alleen gaan, maar ik besluit dat ik nog veel werk heb, en ik de schildering beter een andere keer af kan maken. Ik sta op en ga eerst mijn kamer opruimen, waarna ik achter mijn computer duik. Ik werk de hele dag, afgewisseld door mail checken, e-mailen en msnen. Tegen het einde van de dag voel ik me lam, ik verveel me kapot. Van mij mogen die scholen wel weer open!
’S Avonds gaan we weer naar de Karaoke in Mon Ami. Michelle (Keniaanse) is er weer bij, en ook twee van Marti’s collega’s. Het is erg gezellig, maar ik ben best moe. Omdat ik niet alleen naar huis kan door het donker, moet ik wachten tot er nog iemand gaat. Met Charlotte ga ik net voor middernacht weg. We nemen een tuktuk, want ook al is het maar 5 minuten lopen, een tuktuk is veiliger.
’S Avonds gaan we weer naar de Karaoke in Mon Ami. Michelle (Keniaanse) is er weer bij, en ook twee van Marti’s collega’s. Het is erg gezellig, maar ik ben best moe. Omdat ik niet alleen naar huis kan door het donker, moet ik wachten tot er nog iemand gaat. Met Charlotte ga ik net voor middernacht weg. We nemen een tuktuk, want ook al is het maar 5 minuten lopen, een tuktuk is veiliger.
donderdag 22 april 2010
Emily’s vertrek (21-04)
In de ochtend werk ik eerst aan verslagen. Ik kom er niet uit wat ik met het toneelstuk moet. Ik heb wel eens een stuk geschreven, maar dat was altijd in een groep. Dit is lastiger dan ik dacht en hoopte.
Om 11 uur ga ik met Emily mee naar Masai Market (de toeristenmarkt). We gaan eerst nog langs bij het kantoor van Kenya Airways, om te checken of Emily’s vlucht gaat. De vrouw achter de balie zegt dat hij gaat, maar dat ze nog wel even de website in de gaten moet houden. Dan gaan we naar de markt, waar we ongeveer een uur doorbrengen, omdat Emily niet kan beslissen wat ze wil kopen, en alles belachelijk duur word aangeboden. De verkopers zijn erg dringend “Come here” “Just look” “See my shop”. Tegen 12 uur hebben we het wel gezien, en onderweg naar het hotel gaan we naar de supermarkt voor koude Fanta en water. De liter Fanta hebben we zo op, ik had heel erg dorst - vergeten water mee te nemen naar de markt.
’S Middags werk ik nog wat, en om 5 uur gaan we Emily uitzwaaien. Ze is erg blij dat haar vlucht inderdaad gaat!
Om 11 uur ga ik met Emily mee naar Masai Market (de toeristenmarkt). We gaan eerst nog langs bij het kantoor van Kenya Airways, om te checken of Emily’s vlucht gaat. De vrouw achter de balie zegt dat hij gaat, maar dat ze nog wel even de website in de gaten moet houden. Dan gaan we naar de markt, waar we ongeveer een uur doorbrengen, omdat Emily niet kan beslissen wat ze wil kopen, en alles belachelijk duur word aangeboden. De verkopers zijn erg dringend “Come here” “Just look” “See my shop”. Tegen 12 uur hebben we het wel gezien, en onderweg naar het hotel gaan we naar de supermarkt voor koude Fanta en water. De liter Fanta hebben we zo op, ik had heel erg dorst - vergeten water mee te nemen naar de markt.
’S Middags werk ik nog wat, en om 5 uur gaan we Emily uitzwaaien. Ze is erg blij dat haar vlucht inderdaad gaat!
woensdag 21 april 2010
Twee maanden (20-04)
Ik verslaap me, en om 10 uur ben ik bij Jamilo. Lilian is er al, en we dragen samen de ladder en verf van de schuur naar het schoolgebouw. Ik maak eerst de giraffe af, en dan begin ik aan de aap. Ik neem even pauze, en Lilian koopt twee flesjes cola, die erg lekker smaken, het is warm! Daarna schilder ik een ezel, waarna het te heet word in de zon. We ruimen alles weer op en gaan weer terug naar de weg.
In het hotel ga ik naar het dak, waar ik Marti vind. Ze zou vandaag terug vliegen, maar door de vulkaan is haar vlucht geannuleerd, ze moet nu wachten tot zondag. Op zich is Kisumu niet de rotste plek om vast te zitten, maar ze heeft nog veel werk te doen in Engeland, en dit komt niet goed uit.
Dan ga ik naar mijn kamer om wat te lezen. Emily klopt op mijn deur, of ik zin heb om naar de markt te gaan, ze wil nog een kanga kopen. Ik ga mee, maar zeg dat ik niets moet kopen. De doeken op de markt zijn weer prachtig, en ik kan het niet laten. Ik koop een prachtige kanga in wit, blauw en zwart. Maar ze zijn ook zo goedkoop en mooi!
’S Avonds kijk ik met Emily naar The Hangover, de dvd heb ik van Steve geleend. De film is grappig, maar valt een beetje tegen. Dit is Emily’s laatste avond, als haar vlucht morgen gaat dan.
In het hotel ga ik naar het dak, waar ik Marti vind. Ze zou vandaag terug vliegen, maar door de vulkaan is haar vlucht geannuleerd, ze moet nu wachten tot zondag. Op zich is Kisumu niet de rotste plek om vast te zitten, maar ze heeft nog veel werk te doen in Engeland, en dit komt niet goed uit.
Dan ga ik naar mijn kamer om wat te lezen. Emily klopt op mijn deur, of ik zin heb om naar de markt te gaan, ze wil nog een kanga kopen. Ik ga mee, maar zeg dat ik niets moet kopen. De doeken op de markt zijn weer prachtig, en ik kan het niet laten. Ik koop een prachtige kanga in wit, blauw en zwart. Maar ze zijn ook zo goedkoop en mooi!
’S Avonds kijk ik met Emily naar The Hangover, de dvd heb ik van Steve geleend. De film is grappig, maar valt een beetje tegen. Dit is Emily’s laatste avond, als haar vlucht morgen gaat dan.
Cultureel Maatschappelijk Ondernemen (19-04)
In de ochtend ga ik eerst naar het postkantoor en boodschappen doen. Omdat ik dacht dat ik een week naar Homa Hills zou gaan had ik geen brood en fruit meer. Ik moet ook nieuwe zonnebrand kopen, wat een flink gat in mijn budget hakt. Dan ga ik aan het werk voor CMO (Cultureel Maatschappelijk Ondernemen). De opdracht is een ondernemingsplan schrijven voor een nieuw project, activiteit of festival. Mijn idee is een festival die de mooie en goede dingen van de wereld onderstreept, door middel van muziek, beeldende kunst en workshops.
Als eerst bedenk ik een logo, dat is het leukste om te doen, daarna ga ik op zoek naar de leukste onderdelen van het verslag, wat me best goed afgaat.
Het gaat hard regenen, en we kunnen niet op het dak eten, dus gaan we naar de sportsbar. We hebben afgesproken met Emma en David uit Schotland, die hier een jaar wonen. David heeft 4 jaar in Nederland gewoond, en kan dus Nederlands, erg leuk! Ik leen hem mijn uitgelezen Quest en National Geographic. Emma is zwanger, en is uitgerekend in november, als ze nog in Kenia zijn. Ze werken beide voor een organisatie die zich voornamelijk met Landbouw bezig houd.
Als eerst bedenk ik een logo, dat is het leukste om te doen, daarna ga ik op zoek naar de leukste onderdelen van het verslag, wat me best goed afgaat.
Het gaat hard regenen, en we kunnen niet op het dak eten, dus gaan we naar de sportsbar. We hebben afgesproken met Emma en David uit Schotland, die hier een jaar wonen. David heeft 4 jaar in Nederland gewoond, en kan dus Nederlands, erg leuk! Ik leen hem mijn uitgelezen Quest en National Geographic. Emma is zwanger, en is uitgerekend in november, als ze nog in Kenia zijn. Ze werken beide voor een organisatie die zich voornamelijk met Landbouw bezig houd.
maandag 19 april 2010
Hand of Hope (18-04)
Om half 9 word ik wakker, en sta op om te gaan douchen. Het licht van de badkamer gaat niet aan, stroomstoring. Dat word een koude douche. Na het ontbijt schrijf ik in het kort op wat in vandaag wil doen met mijn nieuwe theatergroep. Ik ontmoet vandaag een nieuwe groep van een andere organisatie, The Hand Of Hope, met wie YSDAK de laatste tijd probeert samen te werken.
Op weg naar Jamilo belt Gerald, dat ik naar het kantoor naar Hand of Hope moet. Dus loop ik terug, ruim op tijd, tien voor 12, ben ik bij het kantoor. De deur van het kantoor is gesloten, dus wacht ik voor de deur. Een vrouw van de kapsalon naast het kantoor bied me een stoel aan. Er komt een jongen aanlopen, die me verteld dat Paul, de directeur, en Andrew er nog niet zijn. Hij belt Andrew, en vertelt me dat “hij eraan komt”. Dezelfde jongen doet het kantoor voor me open.
Om kwart voor 1 komt de jongen terug, en bied me een Fanta aan. We praten even, hij stelt zich voor als Ken. Hij is wees en Hand of Hope heeft hem geholpen elektricien te worden. Hij vraagt me waar Nederland ligt en waarom we twee namen hebben (Holland en The Netherlands) en waarom we Dutch zijn en niet Netherlanders. Ik weet niet precies het antwoord, maar leg hem uit dat Holland slechts 2 van onze provincies zijn, en dat ik denk dat Nederland met Duitsland word verward, en we daarom Dutch zijn. (Weet iemand het juiste antwoord?) Ik bel Andrew nog een keer, en “hij komt er zo aan”.
Vlak voor half 2 komen Andrew en Paul binnen, Brian (Coordinator) een paar minuten later. Paul dacht dat we om 2 uur hadden afgesproken, maar ik ben heel zeker dat ik 12 uur heb gezegd. We spreken af dat de groep volgende week op 12.00 op Jamilo is. De groep bestaat uit 14 tot 22 jarigen, en ze zijn met een actieve kern van 10. Ik krijg weer een beetje hoop voor mijn theater.
Andrew brengt me op zijn motor naar Jamilo, waar de groep vandaag volgens Gerald “om 2 uur precies” zouden zijn, ik geloof hem natuurlijk meteen…
Ik heb de krant van zaterdag meegenomen, en ga die lezen terwijl ik wacht. Slechts 20 minuten te laat komen de kinderen, en starten we de les. Ze kunnen vandaag niet te lang blijven omdat ze een voetbalwedstrijd hebben. We proberen te brainstormen voor een toneelstuk, maar de kinderen zijn hier niet erg goed in creatief denken, ze krijgen hier op school helemaal niks van mee. Ik ga deze week het toneelstuk proberen uit te schrijven.
Voordat ik terug naar de stad ga, ga ik nog even bij Gerald langs. Hij zegt dat de activiteiten van Homa Hills een weekje zijn opgeschoven, en we besluiten dat het het beste is voor mij om volgende week pas die kant op te gaan.
Als ik probeer te pinnen bij MegaCity gaat dat niet, er is nog steeds een stroomstoring. Tegen 6 uur gaat het licht weer aan. Die avond krijg ik nieuws uit Nederland. De zus van Mireille is moeder geworden van een zoon, Youri!
Op weg naar Jamilo belt Gerald, dat ik naar het kantoor naar Hand of Hope moet. Dus loop ik terug, ruim op tijd, tien voor 12, ben ik bij het kantoor. De deur van het kantoor is gesloten, dus wacht ik voor de deur. Een vrouw van de kapsalon naast het kantoor bied me een stoel aan. Er komt een jongen aanlopen, die me verteld dat Paul, de directeur, en Andrew er nog niet zijn. Hij belt Andrew, en vertelt me dat “hij eraan komt”. Dezelfde jongen doet het kantoor voor me open.
Om kwart voor 1 komt de jongen terug, en bied me een Fanta aan. We praten even, hij stelt zich voor als Ken. Hij is wees en Hand of Hope heeft hem geholpen elektricien te worden. Hij vraagt me waar Nederland ligt en waarom we twee namen hebben (Holland en The Netherlands) en waarom we Dutch zijn en niet Netherlanders. Ik weet niet precies het antwoord, maar leg hem uit dat Holland slechts 2 van onze provincies zijn, en dat ik denk dat Nederland met Duitsland word verward, en we daarom Dutch zijn. (Weet iemand het juiste antwoord?) Ik bel Andrew nog een keer, en “hij komt er zo aan”.
Vlak voor half 2 komen Andrew en Paul binnen, Brian (Coordinator) een paar minuten later. Paul dacht dat we om 2 uur hadden afgesproken, maar ik ben heel zeker dat ik 12 uur heb gezegd. We spreken af dat de groep volgende week op 12.00 op Jamilo is. De groep bestaat uit 14 tot 22 jarigen, en ze zijn met een actieve kern van 10. Ik krijg weer een beetje hoop voor mijn theater.
Andrew brengt me op zijn motor naar Jamilo, waar de groep vandaag volgens Gerald “om 2 uur precies” zouden zijn, ik geloof hem natuurlijk meteen…
Ik heb de krant van zaterdag meegenomen, en ga die lezen terwijl ik wacht. Slechts 20 minuten te laat komen de kinderen, en starten we de les. Ze kunnen vandaag niet te lang blijven omdat ze een voetbalwedstrijd hebben. We proberen te brainstormen voor een toneelstuk, maar de kinderen zijn hier niet erg goed in creatief denken, ze krijgen hier op school helemaal niks van mee. Ik ga deze week het toneelstuk proberen uit te schrijven.
Voordat ik terug naar de stad ga, ga ik nog even bij Gerald langs. Hij zegt dat de activiteiten van Homa Hills een weekje zijn opgeschoven, en we besluiten dat het het beste is voor mij om volgende week pas die kant op te gaan.
Als ik probeer te pinnen bij MegaCity gaat dat niet, er is nog steeds een stroomstoring. Tegen 6 uur gaat het licht weer aan. Die avond krijg ik nieuws uit Nederland. De zus van Mireille is moeder geworden van een zoon, Youri!
zondag 18 april 2010
Kakamega Forest (17-04)
Om 8 uur staan Emily en ik klaar om te vertrekken. Onderweg naar het busstation gaan we langs de supermarkt voor brood en naar de markt voor appels. Op het busstation stuiten we op de gebruikelijke chaos en vragen iemand waar de bus naar Kakamega staat. De matatu zit net vol als we aankomen dus moeten we wachten in de volgende matatu tot die vol zit, wat meer dan een half uur duurt. Om de tijd te doden kopen we een krant.
De weg naar Kakamega zit vol gaten en slechte stukken, gelukkig zitten we voorin. We worden net na Kakamega gedropt bij een zandweg, waar een groot bord de weg wijst naar het bos.
Na een kwartier lopen komen we bij de ingang, waar de entree moeten betalen. De opzichter wijst ons waar we een gids kunnen vinden. Meteen bij de ingang zit een groepje apen hoog in de boom. Ze zijn zwart-wit, met een grote pluim aan hun staart. Voordat ik mijn camera kan pakken zijn ze weg.
We lopen het zandpad af naar het kantoor. We vinden er inderdaad een gids, maar hij vraagt veel te veel voor een wandeling. We besluiten het zelf te doen, en gaan eerst op zoek naar de waterval. De weg erheen is erg mooi, vol hoge bomen, lianen, lage struiken met enorme bladeren en honderden vlinders. De waterval is niet groot, maar wel erg mooi, en we besluiten hier te lunchen. Als we terug lopen word het al laat, en we hebben geen tijd meer om naar het viewpoint op de heuvel te gaan. In plaats daarvan lopen we met een grote omweg terug naar de ingang.
Bij de weg hebben we snel een matatu. Emily zit helemaal achterin, en ik op de tweede rij. Als de matatu een personenauto inhaalt remt de auto licht af, en wijkt naar rechts. De bumper van de matatu botst tegen de achterkant van de auto, we horen het glas van de koplampen rinkelen. De matatu staat meteen stil langs de weg, de auto rijd nog 30 meter verder en staat dan ook stil. De bestuurders van beide voertuigen beginnen te ruziën, waarschijnlijk heeft geen van beide een verzekering. Ondertussen stopt een andere matatu langs te weg, die ons verder zal brengen naar Kisumu.
Rond 6 uur zijn we terug en gaan eerst nog even langs de markt voor een paprika. Ik het hotel maken we nasi en daarna ga ik mijn was doen, wat ondertussen een flinke berg is geworden. Ik ga vroeg slapen want ik ben best moe van deze dag.
De weg naar Kakamega zit vol gaten en slechte stukken, gelukkig zitten we voorin. We worden net na Kakamega gedropt bij een zandweg, waar een groot bord de weg wijst naar het bos.
Na een kwartier lopen komen we bij de ingang, waar de entree moeten betalen. De opzichter wijst ons waar we een gids kunnen vinden. Meteen bij de ingang zit een groepje apen hoog in de boom. Ze zijn zwart-wit, met een grote pluim aan hun staart. Voordat ik mijn camera kan pakken zijn ze weg.
We lopen het zandpad af naar het kantoor. We vinden er inderdaad een gids, maar hij vraagt veel te veel voor een wandeling. We besluiten het zelf te doen, en gaan eerst op zoek naar de waterval. De weg erheen is erg mooi, vol hoge bomen, lianen, lage struiken met enorme bladeren en honderden vlinders. De waterval is niet groot, maar wel erg mooi, en we besluiten hier te lunchen. Als we terug lopen word het al laat, en we hebben geen tijd meer om naar het viewpoint op de heuvel te gaan. In plaats daarvan lopen we met een grote omweg terug naar de ingang.
Bij de weg hebben we snel een matatu. Emily zit helemaal achterin, en ik op de tweede rij. Als de matatu een personenauto inhaalt remt de auto licht af, en wijkt naar rechts. De bumper van de matatu botst tegen de achterkant van de auto, we horen het glas van de koplampen rinkelen. De matatu staat meteen stil langs de weg, de auto rijd nog 30 meter verder en staat dan ook stil. De bestuurders van beide voertuigen beginnen te ruziën, waarschijnlijk heeft geen van beide een verzekering. Ondertussen stopt een andere matatu langs te weg, die ons verder zal brengen naar Kisumu.
Rond 6 uur zijn we terug en gaan eerst nog even langs de markt voor een paprika. Ik het hotel maken we nasi en daarna ga ik mijn was doen, wat ondertussen een flinke berg is geworden. Ik ga vroeg slapen want ik ben best moe van deze dag.
Schoolwerk (16-04)
Eindelijk vandaag echt wat aan school gedaan, de probleemstelling van mijn onderzoek is af en gemaild naar mijn docent. Ook ben ik wat verder met CMO (Cultureel Maatschappelijk Ondernemen)
Tegen 7 uur spreek ik af met Marti, Charlotte en Emily om te eten bij Green Garden. Daar zien we ook Kevin (een Amerikaanse jongen die hier werkt met ECD scholen, en een regelmatige gast op de rooftop is). Na het eten besluiten we naar Laughing Buddha te gaan, Kevin gaat ook mee. In Laughing Buddha zien we een vriend van Kevin (een Israelier met een moeilijke naam) en zijn vriendinnetje (een Amerikaanse psychologe). Later sluiten ook een aantal van Marti’s Keniaanse vrienden aan. We bestellen verschillende toetjes en taartjes die de hele tafel rondgaan. Tegen 12 uur gaan Emily en ik terug naar het hotel (morgen vroeg op) terwijl te rest naar The Grill gaat tot laat in de nacht.
Tegen 7 uur spreek ik af met Marti, Charlotte en Emily om te eten bij Green Garden. Daar zien we ook Kevin (een Amerikaanse jongen die hier werkt met ECD scholen, en een regelmatige gast op de rooftop is). Na het eten besluiten we naar Laughing Buddha te gaan, Kevin gaat ook mee. In Laughing Buddha zien we een vriend van Kevin (een Israelier met een moeilijke naam) en zijn vriendinnetje (een Amerikaanse psychologe). Later sluiten ook een aantal van Marti’s Keniaanse vrienden aan. We bestellen verschillende toetjes en taartjes die de hele tafel rondgaan. Tegen 12 uur gaan Emily en ik terug naar het hotel (morgen vroeg op) terwijl te rest naar The Grill gaat tot laat in de nacht.
zaterdag 17 april 2010
vrijdag 16 april 2010
Karaoke (15-04)
Vandaag ook niet zo veel gedaan, een beetje aan school gewerkt, in het park gezeten, naar de winkel geweest. Rustig dagje.
’S Avonds eten we bij Mon Ami, waar elke donderdagavond karaoke is. We bestellen allemaal een cheesburger, die we opeten onder het “gezang” van een vrouw in een groen jurkje. Ik dacht dat alle Afrikanen een natuurlijk gevoel voor ritme, een prachtige stem en opzwepende heupen, maar die illusie ben ik na deze avond kwijt. De vrouw in het groene jurkje krijst liedje na liedje door te microfoon, afgewisseld door een jongen met geblondeerd haar die vooral Celine Dion in zijn repertoire heeft. Al met al is het erg gezellig!
’S Avonds eten we bij Mon Ami, waar elke donderdagavond karaoke is. We bestellen allemaal een cheesburger, die we opeten onder het “gezang” van een vrouw in een groen jurkje. Ik dacht dat alle Afrikanen een natuurlijk gevoel voor ritme, een prachtige stem en opzwepende heupen, maar die illusie ben ik na deze avond kwijt. De vrouw in het groene jurkje krijst liedje na liedje door te microfoon, afgewisseld door een jongen met geblondeerd haar die vooral Celine Dion in zijn repertoire heeft. Al met al is het erg gezellig!
donderdag 15 april 2010
Foto's
Gerald Omollo en Samson
Zaklopen
Touwtrekken
Blindemannetje
Risper, Mildred en Christine op de Ujima GraduationChildren are the Future (14-04)
Om half 7 sta ik op, en om half 8 vertrekken Emily en ik richting de grote Nakumatt supermarkt, waar we schrijfpapier, enveloppen, notitieblaadjes en pennen kopen. Dan nemen we een matatu, en stappen ongeveer 15 minuten na Nyamasaria (waar Jamilo is) uit. We moeten nog een kwartiertje over een zandpad naar de school lopen, wat op sommige stukken nog best lastig is omdat het de nacht ervoor heeft geregend.
De school ziet er – voor Keniaanse begrip – goed uit. Alle lokalen zijn uit baksteen opgetrokken, en iedereen heeft een zitplaats, de klassen zijn niet overvol. De hoofdmeester groet ons - Emily kent hij al – en we leggen ons lesplan voor: we beginnen met een korte introductie over dat kinderen de toekomst zijn, waarna de leerlingen een brief naar zichzelf schrijven met daarin hun doelen en zorgen, wat ze willen worden, wie ze willen zijn - nadenken over de toekomst van zichzelf. Deze brief stoppen ze in een envelop, en openen ze over een jaar weer, zo kunnen ze zien of ze nog dezelfde doelen hebben, of er misschien al een paar hebben gehaald, en of er zorgen zijn weggenomen. Daarna verdelen we de klas in 4 of 5 groepjes, elk groepje is een politieke partij en moet 5 punten bedenken die zij zouden veranderen als ze de verkiezingen zouden winnen - nadenken over de toekomst van het land. Ieder groepje kiest een vertegenwoordiger die een korte presentatie geeft over de punten, waarna er verkiezingen worden gehouden.
We geven 4 lessen, 2 in class 8 en – met hulp van Charlotte, die kon alleen in de middag - 2 in class 7. De groepen doen goed mee, al moeten we de opdrachten een paar keer uitleggen voordat het kwartje valt. Ze blijken vooral moeite te hebben dat ze niet op hun eigen groep mogen stemmen tijdens de verkiezingen, en proberen stiekem voor zichzelf te stemmen, wat wel weer grappig is omdat veel groepen corruptie wilden stoppen. Tegen 6 uur zijn we terug in Kisumu, en gaan dan eerst nog naar de markt. We kopen aardappelen, tomaat en ui voor de “potato wedges” die Emily gaat maken, en ananas, sinaasappels, banaan en mango voor een fruitsalade. De potato wedges zijn eigenlijk gewoon dikke frieten, met schil, in kruiden, maar erg lekker! En de fruitsalade is ook heerlijk, het is jammer dat je dat niet voor jezelf kan maken, tenzij je 2 dagen niks anders wil eten.
De school ziet er – voor Keniaanse begrip – goed uit. Alle lokalen zijn uit baksteen opgetrokken, en iedereen heeft een zitplaats, de klassen zijn niet overvol. De hoofdmeester groet ons - Emily kent hij al – en we leggen ons lesplan voor: we beginnen met een korte introductie over dat kinderen de toekomst zijn, waarna de leerlingen een brief naar zichzelf schrijven met daarin hun doelen en zorgen, wat ze willen worden, wie ze willen zijn - nadenken over de toekomst van zichzelf. Deze brief stoppen ze in een envelop, en openen ze over een jaar weer, zo kunnen ze zien of ze nog dezelfde doelen hebben, of er misschien al een paar hebben gehaald, en of er zorgen zijn weggenomen. Daarna verdelen we de klas in 4 of 5 groepjes, elk groepje is een politieke partij en moet 5 punten bedenken die zij zouden veranderen als ze de verkiezingen zouden winnen - nadenken over de toekomst van het land. Ieder groepje kiest een vertegenwoordiger die een korte presentatie geeft over de punten, waarna er verkiezingen worden gehouden.
We geven 4 lessen, 2 in class 8 en – met hulp van Charlotte, die kon alleen in de middag - 2 in class 7. De groepen doen goed mee, al moeten we de opdrachten een paar keer uitleggen voordat het kwartje valt. Ze blijken vooral moeite te hebben dat ze niet op hun eigen groep mogen stemmen tijdens de verkiezingen, en proberen stiekem voor zichzelf te stemmen, wat wel weer grappig is omdat veel groepen corruptie wilden stoppen. Tegen 6 uur zijn we terug in Kisumu, en gaan dan eerst nog naar de markt. We kopen aardappelen, tomaat en ui voor de “potato wedges” die Emily gaat maken, en ananas, sinaasappels, banaan en mango voor een fruitsalade. De potato wedges zijn eigenlijk gewoon dikke frieten, met schil, in kruiden, maar erg lekker! En de fruitsalade is ook heerlijk, het is jammer dat je dat niet voor jezelf kan maken, tenzij je 2 dagen niks anders wil eten.
Lui dagje (13-04)
Je hebt wel eens zo’n dag dat je nergens zin in hebt, die had ik vandaag. Vanmorgen stond ik met frisse moed op, de elektriciteit deed het weer vanaf een uur of 9. Ik begon met het bijwerken van mijn blogs – die van zondag en maandag. Daarna heb ik mijn boek uitgelezen, en wilde aan het werk gaan, maar ik zat telkens 5 minuutjes, ging weer wat anders doen, weer proberen te werken, wat anders doen. Vroeg in de middag ben ik met Emily naar de supermarkt gelopen, onder andere voor een nieuwe zaklamp. Daarna weer een beetje niks doen, kamer opruimen, boven hangen. Tegen half 5 begon het te regenen, steeds harder. De hele avond blijft het hard regenen.
We eten in de sportsbar, waar we een les voorbereiden voor een school. Emily doet een onderzoek op basisscholen, en op een van de scholen wil ze een les verzorgen over onder andere politiek en gender. Ze heeft Charlotte en mij gevraagd om haar te helpen, en aangezien ik deze week niet veel te doen heb – Gerald heeft een training deze week en Jamilo is gesloten – leek het me leuk om mee te gaan.
We eten in de sportsbar, waar we een les voorbereiden voor een school. Emily doet een onderzoek op basisscholen, en op een van de scholen wil ze een les verzorgen over onder andere politiek en gender. Ze heeft Charlotte en mij gevraagd om haar te helpen, en aangezien ik deze week niet veel te doen heb – Gerald heeft een training deze week en Jamilo is gesloten – leek het me leuk om mee te gaan.
dinsdag 13 april 2010
Ibo en Diewers vertrek (12-04)
In de ochtend doe ik het rustig aan, ik kan mijn boek maar niet wegleggen. Rond 11 uur ga ik naar de kapper, ik ben best een beetje zenuwachtig, maar het resultaat van nog geen 5 minuten knippen is verbazend goed! En dat voor maar 5 euro. Tegen lunchtijd maak ik een heerlijke ei-kaas-ui-paprika-tosti, en ga daarna naar Geralds huis. Lilian, Stella (de huishoudster) en Diewer zitten in de tuin onder een boom, en ik ga erbij zitten. Een poosje later komen Gerald en Ibo terug van een bezoek aan een school, en samen drinken we thee. Om half 5 komt een auto hen ophalen, ze gaan nog een week naar Malindi, en gaan daarna terug naar Nederland.
Ik neem de matatu terug, en –omdat ik om 5 uur bij het hotel heb afgesproken en ik al een beetje laat ben- neem een boda van het eindpunt van de matatu naar het hotel. Ik ontmoet Emily boven, en samen gaan we naar de fundi om haar jurk en rok op te halen. Ze had een aantal prachtige doeken, en de jurken zijn erg mooi geworden! Ik voel de kriebels om nog meer doeken te kopen, en nog meer kleding te laten maken, maar ik draag eigenlijk vrijwel nooit rokken of jurken…
Terug van de fundi, gaan we nog even naar de markt, om tomaat en ui te kopen voor in de pastasaus. Als we het hotel inlopen is het al schemerig buiten, maar alle lichten in het hotel zijn uit, en op de receptie staat een olielamp: er is een stroomstoring. In de hoeken van de gang staan kaarsjes, best een beetje romantisch. Emily, Charlotte en ik gaan onze kamer in om zaklampen en kaarsen te zoeken. We koken bij het licht van 2 kaarsjes, wat eigenlijk best goed gaat. Op het dak hebben ze wel elektriciteit, en we gaan de rest van de avond boven zitten.
Als ik mijn bed in ben gekropen lees ik nog wat, maar na een halve bladzijde begeeft mijn zaklamp het, er zit niet veel anders op dan slapen.
Ik neem de matatu terug, en –omdat ik om 5 uur bij het hotel heb afgesproken en ik al een beetje laat ben- neem een boda van het eindpunt van de matatu naar het hotel. Ik ontmoet Emily boven, en samen gaan we naar de fundi om haar jurk en rok op te halen. Ze had een aantal prachtige doeken, en de jurken zijn erg mooi geworden! Ik voel de kriebels om nog meer doeken te kopen, en nog meer kleding te laten maken, maar ik draag eigenlijk vrijwel nooit rokken of jurken…
Terug van de fundi, gaan we nog even naar de markt, om tomaat en ui te kopen voor in de pastasaus. Als we het hotel inlopen is het al schemerig buiten, maar alle lichten in het hotel zijn uit, en op de receptie staat een olielamp: er is een stroomstoring. In de hoeken van de gang staan kaarsjes, best een beetje romantisch. Emily, Charlotte en ik gaan onze kamer in om zaklampen en kaarsen te zoeken. We koken bij het licht van 2 kaarsjes, wat eigenlijk best goed gaat. Op het dak hebben ze wel elektriciteit, en we gaan de rest van de avond boven zitten.
Als ik mijn bed in ben gekropen lees ik nog wat, maar na een halve bladzijde begeeft mijn zaklamp het, er zit niet veel anders op dan slapen.
Genoeg (11-04)
Om half 9 sta ik op. Als ik net mijn haren aan het wassen ben, begint de douche te haperen, en geeft uiteindelijk geen water meer. Ik vul een fles met water uit de kraan, en spoel mijn haar uit. Dan loop ik de gang op om iemand van de huishouding te vinden, in plaats daarvan zie ik Victor, en laat ik hem de douche zien. Natuurlijk doet de douche nu weer normaal.
Dan bel ik Seth op, om te vragen of zijn meiden nu wel komen voor theater. Hij zegt dat hij het niet weet, maar dat hij ze gaat zoeken, en me belt als hij het weet. Om 10 uur heeft hij nog niet gebeld, en bel ik hem terug. Ik krijg een jongen aan de telefoon, die mij vertelt dat Seth er niet is. Ik sms naar zijn nummer en vraag of hij mij belt. Om half 11 heb ik nog niks gehoord, bel hem en weer krijg ik de jongen aan de telefoon “Hij is zo terug”. Om 11 uur probeer ik het weer, nog niks. Ik heb besloten dat ik niet naar Jamilo ga, voordat ik bevestigd heb gekregen dat de meiden komen. Ik ben nu 3 keer voor ze naar Jamilo gegaan, en heb ze 1 keer gezien. Ik denk niet dat ik door kan gaan met deze groep. We willen over 4 weken een toneelstuk klaar hebben, maar op deze manier kan dat niet.
Om half 12 besluit ik dat ik het erbij laat zitten, en ga een broek wassen die gisteren vies is geworden. Daarna lees ik wat. Om half 12 sta ik zuchtend op, doe mijn schoenen aan en pak mijn tas. Buiten is het kokend heet en ik sleep mezelf naar de matatu. In nyamasaria kan ik geen boda vinden, dus slenter ik naar Jamilo, waar ik 5 over 2 aankom. Van Diewer kreeg ik de tip gewoon zelf ook niet zo nauw op de tijd te letten, maar dat druist ontzettend tegen mijn principes in. Als ik deze kinderen een preek geef op tijd te komen, moet ik dat toch zelf ook doen? Misschien ben ik nog niet lang genoeg in Afrika…
Met mijzelf heb ik afgesproken dat ik ze tot half 3 geef, net als vorige week. Ik hoop dat ze komen, anders ben ik voor de 2e week op rij voor niets gekomen. Om 5 voor half 3 komen Pasaka en Tillen (de zoon van Gerald en Lilian) met de sleutel. Om half 3 zeg ik dat ik ga, en ze proberen me over te halen nog wat langer te wachten. Ik laat niet over mij heenlopen, en bel Gerald of hij thuis is, ik wil even met hem praten hierover.
Ibo en Gerald zitten achter de laptop in de tuin, Gerald besluit de coördinator van het centrum te bellen. Wat blijkt, ze hebben een voetbalwedstrijd en komen niet. Het irriteert me heel erg dat ik hier niets van wist, zeker omdat ik de assistent coördinator gisteren nog heb gesproken, en zij vertelde dat ze zouden komen. Gerald besluit met de jeugd te gaan praten deze week. De 11 uur groep blaas ik af, er staat al een andere theatergroep te popelen om les te krijgen. Volgende zondag ontmoet ik ze om kennis te maken.
Emily is weer terug uit Mombasa, en met haar en Charlotte willen we gaan eten bij Green Garden. Als we de straat inlopen ziet het er erg donker uit, een aantal mannen kijkt ons nieuwsgierig aan. We besluiten terug te lopen en naar The Grill House te gaan, waar Emily en ik een pizza delen omdat we allebei niet zo veel honger hebben.
Dan bel ik Seth op, om te vragen of zijn meiden nu wel komen voor theater. Hij zegt dat hij het niet weet, maar dat hij ze gaat zoeken, en me belt als hij het weet. Om 10 uur heeft hij nog niet gebeld, en bel ik hem terug. Ik krijg een jongen aan de telefoon, die mij vertelt dat Seth er niet is. Ik sms naar zijn nummer en vraag of hij mij belt. Om half 11 heb ik nog niks gehoord, bel hem en weer krijg ik de jongen aan de telefoon “Hij is zo terug”. Om 11 uur probeer ik het weer, nog niks. Ik heb besloten dat ik niet naar Jamilo ga, voordat ik bevestigd heb gekregen dat de meiden komen. Ik ben nu 3 keer voor ze naar Jamilo gegaan, en heb ze 1 keer gezien. Ik denk niet dat ik door kan gaan met deze groep. We willen over 4 weken een toneelstuk klaar hebben, maar op deze manier kan dat niet.
Om half 12 besluit ik dat ik het erbij laat zitten, en ga een broek wassen die gisteren vies is geworden. Daarna lees ik wat. Om half 12 sta ik zuchtend op, doe mijn schoenen aan en pak mijn tas. Buiten is het kokend heet en ik sleep mezelf naar de matatu. In nyamasaria kan ik geen boda vinden, dus slenter ik naar Jamilo, waar ik 5 over 2 aankom. Van Diewer kreeg ik de tip gewoon zelf ook niet zo nauw op de tijd te letten, maar dat druist ontzettend tegen mijn principes in. Als ik deze kinderen een preek geef op tijd te komen, moet ik dat toch zelf ook doen? Misschien ben ik nog niet lang genoeg in Afrika…
Met mijzelf heb ik afgesproken dat ik ze tot half 3 geef, net als vorige week. Ik hoop dat ze komen, anders ben ik voor de 2e week op rij voor niets gekomen. Om 5 voor half 3 komen Pasaka en Tillen (de zoon van Gerald en Lilian) met de sleutel. Om half 3 zeg ik dat ik ga, en ze proberen me over te halen nog wat langer te wachten. Ik laat niet over mij heenlopen, en bel Gerald of hij thuis is, ik wil even met hem praten hierover.
Ibo en Gerald zitten achter de laptop in de tuin, Gerald besluit de coördinator van het centrum te bellen. Wat blijkt, ze hebben een voetbalwedstrijd en komen niet. Het irriteert me heel erg dat ik hier niets van wist, zeker omdat ik de assistent coördinator gisteren nog heb gesproken, en zij vertelde dat ze zouden komen. Gerald besluit met de jeugd te gaan praten deze week. De 11 uur groep blaas ik af, er staat al een andere theatergroep te popelen om les te krijgen. Volgende zondag ontmoet ik ze om kennis te maken.
Emily is weer terug uit Mombasa, en met haar en Charlotte willen we gaan eten bij Green Garden. Als we de straat inlopen ziet het er erg donker uit, een aantal mannen kijkt ons nieuwsgierig aan. We besluiten terug te lopen en naar The Grill House te gaan, waar Emily en ik een pizza delen omdat we allebei niet zo veel honger hebben.
zondag 11 april 2010
Childrens Funday op Jamilo (10-04)
Als ik iets na half 10 op Jamilo kom zijn er ongeveer 20 kinderen, maar er druppelen er steeds meer binnen. Gerald is er tegen kwart voor 10, Lilian en Diewer nog iets later. Dan komen ook coördinatoren met kinderen uit hun centrum, en tegen 11 uur zijn er 200 kinderen. Diewer legt de spellen uit, en dan kunnen we beginnen. Samson verdeelt alle kinderen in groepen, juf Pamela neemt de kleinsten worden onder haar hoede. Na de spelletjes word brood en limonade uitgedeeld. Na de lunch krijgen de kinderen allemaal een potloot.
Met Gerald, Samson, Ibo en Diewer lopen we naar de hoofdweg, waar ik een matatu terug neem. Dan doe ik mijn was en lees ik wat. ’S Avonds maak ik rijst, en ga ik met Charlotte wat drinken op het dak.
Met Gerald, Samson, Ibo en Diewer lopen we naar de hoofdweg, waar ik een matatu terug neem. Dan doe ik mijn was en lees ik wat. ’S Avonds maak ik rijst, en ga ik met Charlotte wat drinken op het dak.
vrijdag 9 april 2010
Ujima Graduation (9-04)
Vandaag ben ik naar de diploma-uitreiking van Ujima geweest. Machiel (mijn supervisor en de eigenaar van de Duke) is ook directeur van Ujima. Deze organisatie traint wezen (18-24 jaar) op in hospitality: een deel is klassikale les, een deel stage bij bijvoorbeeld een hotel of restaurant. In de Duke liepen 3 mensen van Ujima stage: Mildred, Risper en Christine. Zij krijgen vandaag hun certificaat en hebben mij uitgenodigd op de uitreiking.
Met Ann ben ik rozen en kaarten gaan kopen, voordat we naar Ujima gingen. Daar aangekomen was er een uitgebreide lunch en namen we plaats tussen het publiek. Er waren een groot aantal speeches, sommige in Swahili of Luo, tussendoor werd er gezongen. Al met al duurde het erg lang, maar ik vond het leuk om Mildred, Risper en Christine te kunnen supporten. Toen alles afgelopen was ben ik met Victor weer naar Nyalenda gegaan. We hebben zijn overgrootmoeder bezocht, die 103 jaar is! Ze kon niet meer lopen, en ik denk dat ze staar had, maar ze had haar hoofd er nog goed bij. Bijna naast zijn overgrootmoeder staat Victors huis, waar hij samen met een neef woont. Een klein en donker huis, maar wel helemaal vol met reggea-posters. Onderweg terug komen we een vriend van hem tegen, en drinken we een Fanta in een “pub”. Overdag is het een stuk leuker om hier te lopen!
Terug in het hotel klop ik aan bij Charlotte, we praten over gezondheidszorg in Kenia (Charlotte is een medicijnen student, en loopt hier een korte stage) en politiek (Nederland en Engeland hebben allebei binnenkort nieuwe verkiezingen). ’S Avonds schrijf ik nog wat, en ga niet te laat slapen, morgen weer stage lopen!
Met Ann ben ik rozen en kaarten gaan kopen, voordat we naar Ujima gingen. Daar aangekomen was er een uitgebreide lunch en namen we plaats tussen het publiek. Er waren een groot aantal speeches, sommige in Swahili of Luo, tussendoor werd er gezongen. Al met al duurde het erg lang, maar ik vond het leuk om Mildred, Risper en Christine te kunnen supporten. Toen alles afgelopen was ben ik met Victor weer naar Nyalenda gegaan. We hebben zijn overgrootmoeder bezocht, die 103 jaar is! Ze kon niet meer lopen, en ik denk dat ze staar had, maar ze had haar hoofd er nog goed bij. Bijna naast zijn overgrootmoeder staat Victors huis, waar hij samen met een neef woont. Een klein en donker huis, maar wel helemaal vol met reggea-posters. Onderweg terug komen we een vriend van hem tegen, en drinken we een Fanta in een “pub”. Overdag is het een stuk leuker om hier te lopen!
Terug in het hotel klop ik aan bij Charlotte, we praten over gezondheidszorg in Kenia (Charlotte is een medicijnen student, en loopt hier een korte stage) en politiek (Nederland en Engeland hebben allebei binnenkort nieuwe verkiezingen). ’S Avonds schrijf ik nog wat, en ga niet te laat slapen, morgen weer stage lopen!
Supervisie (8-04)
Vandaag slaap ik tot laat uit, ik ben best moe geworden van de laatste dagen. Ik sta rustig op, en typ mijn blogs uit in mijn pyjama, en zoek de foto’s uit. Tegen 1 uur ga ik naar de supermarkt en pinnen om het hotel te betalen. Ook ga ik naar de safaricom winkel. Ik heb een dag eerder een beltegoedkaart van 1000 shilling gekocht, toen ik probeerde op te waarderen was het nummer “invalid”, dus ga ik naar de winkel om het uit te zoeken. Het meisje bij de servicebalie zegt dat de kaart gebruikt is, maar wil niet zeggen door welk nummer. Ik vertel dat ik het met 3 verschillende simkaarten heb geprobeerd (mijn internetsimkaart, mobiel en Steve’s mobiel), ik geef haar alle nummers. De kaart is gebruikt door iemand anders, waarschijnlijk iemand die op goed geluk het nummer heeft ingetypt. Ze kan mij nu geen nieuwe kaart geven, maar gaat kijken wat ze kan doen en zal me erover bellen. Ik ben benieuwd..
Om 5 uur heb ik supervisie, met Machiel. We gaan op het dak zitten, omdat het rustig is. Ik vind supervisie nog steeds maar niks, en Machiel is erg kritisch. Het voelt soms meer als therapie dan begeleiding, ik denk omdat Machiel maatschappelijk werker is. Toch weet ik ook wel dat het goed is om te praten over wat je in de praktijk doet, maar het zal nooit mijn hobby worden.
Om 5 uur heb ik supervisie, met Machiel. We gaan op het dak zitten, omdat het rustig is. Ik vind supervisie nog steeds maar niks, en Machiel is erg kritisch. Het voelt soms meer als therapie dan begeleiding, ik denk omdat Machiel maatschappelijk werker is. Toch weet ik ook wel dat het goed is om te praten over wat je in de praktijk doet, maar het zal nooit mijn hobby worden.
Foto´s
Deze neem ik ook mee
Diewer en Ibo
HHCDO Guesthouse
Ondergaande zon over het Victoriameer
Kinderen op Kobo Primarydonderdag 8 april 2010
Workshop nurseryleraren (7-04)
Met Diewer ga ik naar The Orange House, waar zee en workshop leermateriaal maken aan leraren van nurseryscholen geeft. De leraressen (+ 1 leraar) krijgen de opdracht dieren te tekenen en de naam eronder te schrijven, daarna word de plaat gelamineerd. Na de lunch ga ik terug naar Kisumu, ik doe er nu bijna 3,5 uur over! Het eerste stuk naar Kendu Bay doe ik in een auto, welke helemaal vol zit. Als ik denk dat er echt niemand meer bijpast, gaat dat hier wel. In Kendu Bay stap ik over naar een busje, welke ongeveer na een half uur vol zit. Als we ergens langs te kant stoppen verdwijnt de chauffeur, de man naast mij zegt dat hij gearresteerd is omdat hij hier niet mag parkeren. Na ongeveer een half uur komt hij terug en rijden we verder.
In het hotel zijn 2 nieuwe Engelse meisjes aangekomen. Charlotte blijft voor 5 weken, Marti voor 2 weken, maar komt in juni weer terug voor 3 maanden. Ze vragen me mee uit eten, maar ik moet nog een supervisieverslag schrijven. Ik ga boven zitten met mijn laptop. Na een uur begint het verschrikkelijk te waaien en regenen, mijn laptop word helemaal nat, en ik moet afsluiten en terug naar mijn kamer. Ik ga vroeg slapen.
Prijsvraag: Hoeveel mensen passen er in een personenauto? – onder de goede inzenders word de eeuwige eer verloot...
In het hotel zijn 2 nieuwe Engelse meisjes aangekomen. Charlotte blijft voor 5 weken, Marti voor 2 weken, maar komt in juni weer terug voor 3 maanden. Ze vragen me mee uit eten, maar ik moet nog een supervisieverslag schrijven. Ik ga boven zitten met mijn laptop. Na een uur begint het verschrikkelijk te waaien en regenen, mijn laptop word helemaal nat, en ik moet afsluiten en terug naar mijn kamer. Ik ga vroeg slapen.
Prijsvraag: Hoeveel mensen passen er in een personenauto? – onder de goede inzenders word de eeuwige eer verloot...
Sponsorkinderen (6-04)
Ik word al vroeg wakker, maar dommel weer in tot half 8, om daarna een koude douche te nemen. Het ontbijt bestaat uit wit brood met jam, een omelet en thee. Door Apollo van HHCDO worden we naar Rawi gereden, onderweg pikken we Samson op. Vandaag bezoeken we 7 families waarvan (een van de) kinderen word gesponsord door YSDAK. We lopen ongeveer 14 kilometer van hutje naar hutje. In de leemhutten staat over het algemeen niet veel: een aantal stoelen, een bank , een tafeltje een aantal verlopen kalenders en een kapotte klok, maar het uitzicht op het meer is prachtig! Van de meeste kinderen zijn (half)wees.
Na de bezoekjes lunchen we bij Samson. We krijgen vis, rijst, kool en een soort tomatensoep als saus, erg lekker! We krijgen zelfs bananen en peren toe.
Voordat we teruglopen naar het guesthouse is het 5 uur. En als we terug zijn stellen we mij eerst voor aan de manager van HHCDO. Rond 6 uur kan ik een heerlijke douche nemen, die nu wel warm is, omdat de watertalk de hele dag in de zon heeft gestaan. Ik ga op de veranda zitten tot het donker is, in het licht dat door het raam schijnt lees ik mijn boek. De wind is aangetrokken, en ik kan de “branding” van het meer horen, ik heb ook nog nooit zo veel sterren gezien.
Na de bezoekjes lunchen we bij Samson. We krijgen vis, rijst, kool en een soort tomatensoep als saus, erg lekker! We krijgen zelfs bananen en peren toe.
Voordat we teruglopen naar het guesthouse is het 5 uur. En als we terug zijn stellen we mij eerst voor aan de manager van HHCDO. Rond 6 uur kan ik een heerlijke douche nemen, die nu wel warm is, omdat de watertalk de hele dag in de zon heeft gestaan. Ik ga op de veranda zitten tot het donker is, in het licht dat door het raam schijnt lees ik mijn boek. De wind is aangetrokken, en ik kan de “branding” van het meer horen, ik heb ook nog nooit zo veel sterren gezien.
Children’s Funday op Kobo Primary (5-04)
Ik sta vroeg op, om om 8 uur op het busstation te staan. Ik denk dat ik de weg naar de juiste matatu wel weet, maar voor de zekerheid vraag ik de boda rijder waar de matatu naar Kendu Bay vertrekt. Ik loop naar de plek die hij aanwijst, helemaal achterin, inderdaad waar ik dacht dat de bus zou staan. Tientallen, misschien wel honderd, busjes staan te wachten op pasagiers. Ik word nageroepen van alle kanten “Mzungu, where to?” “Where are you going, sister?!” Dan vind ik de matatu naar Kendu en Homa Bay, betaal en stap in. De man naast me vraagt wat ik betaalt heb, 50 bob te veel, zo blijkt.
Na ongeveer een half uur gaat de matatu rijden, onderweg stopt de bus om mensen in en uit te laten. Ik heb een gesprek met de man naast me, hij is leraar op een school in Homa Bay. Tegen half 11 zijn we in Kendu Bay, waar in een motor neem naar Kobo Primary School in Arose, de rit duurt ongeveer een kwartier.
Op school word ik verwelkomt door Ibo, Diewer en de coördinatoren van YSDAK. Er zijn nu ongeveer 75 kinderen. Tegen 1 uur begint coördinator Samson met een aantal spelletjes, daarna zijn er koekjes en wat te drinken. Dan begint het spelletjescircuit met vooral Nederlandse spelletjes: blindemannetje, snoephappen, zaklopen, spijkerpoepen, stoelendans. Ik en 3 anderen schminken de kinderen. Ondertussen word er druk gekookt, en na de spellen word er rijst en bonen geserveerd (ondertussen zijn er zo’n 200 kinderen). Als iedereen zijn eten opheeft deelt Diewer ballonnen uit.
Tegen 5 uur stappen we in de vrachtwagen naar The Orange House, waar de spullen worden uitgeladen. Ibo, Diewer en ik worden afgezet bij het guesthouse van HHCDO (Homa Hills Community Development Organization). Het huis ziet er mooi uit van de buitenkant, en heeft een veranda, de binnenkant is simpel. Er is een gezamenlijke ruimte met een grote tafel en stoelen, en een aantal sofa’s, er zijn 5 deuren die naar de slaapkamers leiden. Mijn slaapkamer is klein, het bed bezet bijna de hele ruimte, daarachter is de badkamer.
Met Diewer ga ik een heuveltje langs het meer op, om naar de ondergaande zon te kijken. Het meer is nog geen 50 meter van het guesthouse. Om 7 uur gaat de generator aan en hebben we licht in het huis. Het eten staat om 8 uur klaar: vis, rijst, kool en bonen.
Na het eten check ik mijn email en de NOS nieuwssite op Ibo’s laptop (waar de technologie toch toe in staat is he?) en om half 11 gaat het licht uit. Met mijn zaklamp lees ik nog een paar bladzijden uit mijn boek.
Na ongeveer een half uur gaat de matatu rijden, onderweg stopt de bus om mensen in en uit te laten. Ik heb een gesprek met de man naast me, hij is leraar op een school in Homa Bay. Tegen half 11 zijn we in Kendu Bay, waar in een motor neem naar Kobo Primary School in Arose, de rit duurt ongeveer een kwartier.
Op school word ik verwelkomt door Ibo, Diewer en de coördinatoren van YSDAK. Er zijn nu ongeveer 75 kinderen. Tegen 1 uur begint coördinator Samson met een aantal spelletjes, daarna zijn er koekjes en wat te drinken. Dan begint het spelletjescircuit met vooral Nederlandse spelletjes: blindemannetje, snoephappen, zaklopen, spijkerpoepen, stoelendans. Ik en 3 anderen schminken de kinderen. Ondertussen word er druk gekookt, en na de spellen word er rijst en bonen geserveerd (ondertussen zijn er zo’n 200 kinderen). Als iedereen zijn eten opheeft deelt Diewer ballonnen uit.
Tegen 5 uur stappen we in de vrachtwagen naar The Orange House, waar de spullen worden uitgeladen. Ibo, Diewer en ik worden afgezet bij het guesthouse van HHCDO (Homa Hills Community Development Organization). Het huis ziet er mooi uit van de buitenkant, en heeft een veranda, de binnenkant is simpel. Er is een gezamenlijke ruimte met een grote tafel en stoelen, en een aantal sofa’s, er zijn 5 deuren die naar de slaapkamers leiden. Mijn slaapkamer is klein, het bed bezet bijna de hele ruimte, daarachter is de badkamer.
Met Diewer ga ik een heuveltje langs het meer op, om naar de ondergaande zon te kijken. Het meer is nog geen 50 meter van het guesthouse. Om 7 uur gaat de generator aan en hebben we licht in het huis. Het eten staat om 8 uur klaar: vis, rijst, kool en bonen.
Na het eten check ik mijn email en de NOS nieuwssite op Ibo’s laptop (waar de technologie toch toe in staat is he?) en om half 11 gaat het licht uit. Met mijn zaklamp lees ik nog een paar bladzijden uit mijn boek.
zondag 4 april 2010
Eerste Paasdag (4-04)
In heb een hard hoofd in de theaterles vandaag. Vorige week heb ik ze gevraagd of ze deze week zouden komen, in verband met Pasen, “ja” zeiden ze. Zouden ze komen, en hoe laat?
Ondanks mijn gevoel ga ik toch naar Jamilo, om 11 uur precies ben ik er. Ik schuif snel de tafeltjes en stoeltjes opzij. Ik heb de krant van zaterdag meegenomen, en ga die lezen tot mijn groep er is. Kinderen uit de buurt proberen het hek open te maken en komen het terrein op. Ik probeer ze weg te jagen, maar ze zijn niet bang voor een mzungu meisje. Ik ben Pasaka, hem lukt het wel ze weg te krijgen.
Om 12 uur besluit ik dat als er nu nog iemand komt van de eerste groep, ik geen les meer geef. Ze zijn gewoon te laat. Ik heb er geen zin meer in. Ik besluit ook meteen voor de 2e groep, dat als er niemand is om kwart over 2, dan ga ik weg.
Om kwart over 2 zet ik inderdaad de stoeltjes en tafeltjes terug, geef ik de sleutel aan Pasaka en ga ik weg. Met een dikke grijze onweerswolk om mijn hoofd loop ik terug. Zoals altijd komen kinderen uit hun huizen, om naar de mzungu te zwaaien, een hand te geven en te vragen hoe het gaat. Zo vrolijk mogelijk zwaai ik terug. De lol in theater is er nu een beetje af..
Terug in het hotel is de stroom uitgevallen. Tegen 6 uur komt het weer terug. ’S Avonds ga ik met Emily naar Alice in Wonderland, daar heb ik lang op gewacht! Deze keer gaan we naar een andere bioscoop, en omdat het Pasen is is het drukker. De film is heel tof! De heerlijke typische maffe stijl van Depp en Burton.
’S Avonds laat moet ik nog mijn was doen, en mijn tas inpakken. Ik ben de komende 3 dagen in Homa Hills en ik neem mijn computer niet mee. De volgende blog komt dus woensdag of donderdag!
Ondanks mijn gevoel ga ik toch naar Jamilo, om 11 uur precies ben ik er. Ik schuif snel de tafeltjes en stoeltjes opzij. Ik heb de krant van zaterdag meegenomen, en ga die lezen tot mijn groep er is. Kinderen uit de buurt proberen het hek open te maken en komen het terrein op. Ik probeer ze weg te jagen, maar ze zijn niet bang voor een mzungu meisje. Ik ben Pasaka, hem lukt het wel ze weg te krijgen.
Om 12 uur besluit ik dat als er nu nog iemand komt van de eerste groep, ik geen les meer geef. Ze zijn gewoon te laat. Ik heb er geen zin meer in. Ik besluit ook meteen voor de 2e groep, dat als er niemand is om kwart over 2, dan ga ik weg.
Om kwart over 2 zet ik inderdaad de stoeltjes en tafeltjes terug, geef ik de sleutel aan Pasaka en ga ik weg. Met een dikke grijze onweerswolk om mijn hoofd loop ik terug. Zoals altijd komen kinderen uit hun huizen, om naar de mzungu te zwaaien, een hand te geven en te vragen hoe het gaat. Zo vrolijk mogelijk zwaai ik terug. De lol in theater is er nu een beetje af..
Terug in het hotel is de stroom uitgevallen. Tegen 6 uur komt het weer terug. ’S Avonds ga ik met Emily naar Alice in Wonderland, daar heb ik lang op gewacht! Deze keer gaan we naar een andere bioscoop, en omdat het Pasen is is het drukker. De film is heel tof! De heerlijke typische maffe stijl van Depp en Burton.
’S Avonds laat moet ik nog mijn was doen, en mijn tas inpakken. Ik ben de komende 3 dagen in Homa Hills en ik neem mijn computer niet mee. De volgende blog komt dus woensdag of donderdag!
zaterdag 3 april 2010
Anna’s vertrek (3-04)
Om 7 uur sta ik op, om op tijd te zijn om Anna naar het vliegveld te brengen. Francis van de receptie brengt ons er in zijn auto naar toe. Ann gaat ook mee, ze gaat met Anna mee naar Nairobi om haar uit te zwaaien. Het is Ann’s eerst keer vliegen, en ze is best nerveus. Op het vliegveld nemen we afscheid. Ik vind het ontzettend jammer dat Anna terug gaat, ik haar immers 6 weken lang elke dag gezien, en het was erg gezellig. Ook kon ik met Anna Nederlands praten, wat toch makkelijker gaat dan Engels.
Terug in het hotel probeer ik wat werk te doen op mijn computer, maar nog steeds kan ik mijzelf moeilijk tot werken aanzetten. Ik lees wat, kijk een aflevering van My Name Is Earl, ga eens boven kijken, weer wat lezen - oftewel een doelloos dagje. Bij elke beweging voel ik mijn rug branden. Einde van de middag maak ik een lange wandeling met Victor door Milimani (de rijke buurt) naar Nyalenda (sloppen). Als we in Nyalenda aankomen schemert het al, en ik voel me- ondanks met Victor- niet echt veilig. Straatverlichting is er niet, het enige licht wat we hebben komt van auto’s en de straat zit vol kuilen. Fietsers die tegemoet komen zie ik steeds op het laatste moment. Ik had Emily gezegd dat ik tegen kwart over 7 terug was, maar pas tegen 8 uur zijn we weer in het hotel. Samen maken we macaroni met ui, tomaat, tomatensaus en knakworstjes – best lekker.
Na het eten probeer ik nog wat werk te doen, maar het komt er niet echt van.
Terug in het hotel probeer ik wat werk te doen op mijn computer, maar nog steeds kan ik mijzelf moeilijk tot werken aanzetten. Ik lees wat, kijk een aflevering van My Name Is Earl, ga eens boven kijken, weer wat lezen - oftewel een doelloos dagje. Bij elke beweging voel ik mijn rug branden. Einde van de middag maak ik een lange wandeling met Victor door Milimani (de rijke buurt) naar Nyalenda (sloppen). Als we in Nyalenda aankomen schemert het al, en ik voel me- ondanks met Victor- niet echt veilig. Straatverlichting is er niet, het enige licht wat we hebben komt van auto’s en de straat zit vol kuilen. Fietsers die tegemoet komen zie ik steeds op het laatste moment. Ik had Emily gezegd dat ik tegen kwart over 7 terug was, maar pas tegen 8 uur zijn we weer in het hotel. Samen maken we macaroni met ui, tomaat, tomatensaus en knakworstjes – best lekker.
Na het eten probeer ik nog wat werk te doen, maar het komt er niet echt van.
Verbrand (2-04)
Na een rustige ochtend loop ik met Anna en Emily richting Mega Plaza, Anna wil wat foto’s laten ontwikkelen en Emily wil pinnen om haar hotel te betalen. Daarna ga ik met Emily naar de fundi, ze wil een jurk en een rok laten maken van de stof die ze heeft gekocht. Daarna gaan we naar Kisumu hotel om te zwemmen. Het hotel is een oase van rust, geen toeterende auto’s, langs denderende vrachtwagens en schreeuwende mensen. Alleen water, ligstoelen en palmbomen. We gaan ons eerst omkleden en smeren ons in met de zonnebrand die ik net hier heb gekocht, dan gaan we afwisselend in de zon liggen en zwemmen. Een licht briesje maakt het heel aangenaam in de zon. Tegen half 3 krijgen we honger, en gaan terug naar het hotel.
Als ik al even in mijn kamer ben voel ik dat mijn rug warm aanvoelt, trekt als ik beweeg en jeukt, ik kijk in de spiegel. Mijn hele rug is rood, op mijn bikinibandje na. In de loop van de middag word het alleen maar erger, zelfs op mijn rug liggen doet pijn, dat word lekker slapen vanavond. Ik denk dat de zonnebrand, de goedkoopste uit de supermarkt, toch niet de beste keuze was. Morgen ga ik meteen een fles goede zonnebrand van Nivea halen, alleen is die wel tegen de 15 euro.
’S Avonds nemen we Anna mee voor een afscheidsdinertje in Laughing Buddha, we nemen een heerlijk stuk taart toe. Ook nemen we pizza mee voor onze vrienden van de rooftop, die nog nooit pizza gegeten hebben, ze vinden het erg lekker. Tegen een uur of 11, alle andere gasten zijn al weg, sta ik op om nar bed te gaan. Conelia houdt mij tegen, ze zegt dat er iemand voor mij komt. Ik hoop dat ze niks raars heeft geregeld, maar ben wel benieuwd naar wie dat dan is. Ongeveer 5 minuten later komt een man in rode masai doeken boven, helemaal getooid in de traditionele masai sieraden. Iedereen kijkt verbaast om, maar als de man dichter bij komt moeten we lachen: het is Steve, de manager. De vader van Steve is Kikuyu, zijn moeder Masai. Anna en ik rennen naar beneden om onze camera te halen en moeten natuurlijk op de foto met onze Masai-vriend, hij ziet er prachtig uit.
Als ik al even in mijn kamer ben voel ik dat mijn rug warm aanvoelt, trekt als ik beweeg en jeukt, ik kijk in de spiegel. Mijn hele rug is rood, op mijn bikinibandje na. In de loop van de middag word het alleen maar erger, zelfs op mijn rug liggen doet pijn, dat word lekker slapen vanavond. Ik denk dat de zonnebrand, de goedkoopste uit de supermarkt, toch niet de beste keuze was. Morgen ga ik meteen een fles goede zonnebrand van Nivea halen, alleen is die wel tegen de 15 euro.
’S Avonds nemen we Anna mee voor een afscheidsdinertje in Laughing Buddha, we nemen een heerlijk stuk taart toe. Ook nemen we pizza mee voor onze vrienden van de rooftop, die nog nooit pizza gegeten hebben, ze vinden het erg lekker. Tegen een uur of 11, alle andere gasten zijn al weg, sta ik op om nar bed te gaan. Conelia houdt mij tegen, ze zegt dat er iemand voor mij komt. Ik hoop dat ze niks raars heeft geregeld, maar ben wel benieuwd naar wie dat dan is. Ongeveer 5 minuten later komt een man in rode masai doeken boven, helemaal getooid in de traditionele masai sieraden. Iedereen kijkt verbaast om, maar als de man dichter bij komt moeten we lachen: het is Steve, de manager. De vader van Steve is Kikuyu, zijn moeder Masai. Anna en ik rennen naar beneden om onze camera te halen en moeten natuurlijk op de foto met onze Masai-vriend, hij ziet er prachtig uit.
vrijdag 2 april 2010
Een rat in de keuken! (1-04)
Ik sta laat op, ben vrij vandaag. Voor het ontbijt slacht ik een ananas, en ga dan aan het werk op de computer. Tegen de middag krijg ik trek en loop naar de keuken voor een tosti. Als ik de deur open doe rent een zwarte rat richting koelkast, en verstopt zich erachter de koelkast. Ik doe snel de deur weer dicht, en snelwandel naar boven. Onderweg kom ik Conelia tegen, die me naar Steve brengt. Steve loopt met me naar boven en checkt achter de koelkast, de rat rent erachter vandaan en gaat in een la van de tafel zitten. Steve kantelt de tafel, en de rat zit gevangen. De rat is donker en ongeveer 12 centimeter lang, zonder staart. Hij staart ons aan het grote zwarte ogen. Steve pakt een fles, en snijd de bovenkant eraf, daarin vangt hij het beestje. En loopt ermee weg, waarschijnlijk om ergens te vermoorden.
Ik krijg een smsje van Anna, er is post voor mij! Met Emily loop ik naar Ujima, waar mijn post bezorgt word. Het zijn 3 enveloppen, 2 van mijn ouders en 1 van Mireille. Van mijn ouders krijg ik heel veel ballonnen (nog voor mijn verjaardag) en een National Geographic en van Mireille een kalender en een datastick met 2 seizoenen “My Name Is Earl”! En brieven natuurlijk. Van Anna krijgen we een rondleiding op het erf van Ujima, daarna gaan Emily en ik naar de stoffenmarkt. Ik besluit niks te kopen deze keer, ik heb nog heel veel tijd! Emily koopt 2 hele mooie doeken, een turquoise en een blauwe. Dit weekend wil ze naar de fundi voor een jurk en een rok.
’S Avonds gaan we naar Anna’s favoriete restaurant Kengelis, voor haar laatste keer. John gaat ook mee. Na het eten kijken we in het hotel naar de dvd van Percy Jackson. Omdat we in een melige bui en we niet voorbereid zijn op de film, vinden we de film nogal grappig. Na de film praten we, Anna heeft het best moeilijk met haar vertrek op zaterdag.
Ik krijg een smsje van Anna, er is post voor mij! Met Emily loop ik naar Ujima, waar mijn post bezorgt word. Het zijn 3 enveloppen, 2 van mijn ouders en 1 van Mireille. Van mijn ouders krijg ik heel veel ballonnen (nog voor mijn verjaardag) en een National Geographic en van Mireille een kalender en een datastick met 2 seizoenen “My Name Is Earl”! En brieven natuurlijk. Van Anna krijgen we een rondleiding op het erf van Ujima, daarna gaan Emily en ik naar de stoffenmarkt. Ik besluit niks te kopen deze keer, ik heb nog heel veel tijd! Emily koopt 2 hele mooie doeken, een turquoise en een blauwe. Dit weekend wil ze naar de fundi voor een jurk en een rok.
’S Avonds gaan we naar Anna’s favoriete restaurant Kengelis, voor haar laatste keer. John gaat ook mee. Na het eten kijken we in het hotel naar de dvd van Percy Jackson. Omdat we in een melige bui en we niet voorbereid zijn op de film, vinden we de film nogal grappig. Na de film praten we, Anna heeft het best moeilijk met haar vertrek op zaterdag.
donderdag 1 april 2010
Wijziging van plannen (31-03)
Gerald is ziek vandaag, ik ga naar Jamilo om te helpen in de klas. Ik heb dinsdag mijn creative les niet gegeven omdat ik aan het schilderen was, dus geef ik die nu. De opdracht is tekenen wat je wilt worden als je groot bent. Omdat de kinderen nog niet zoveel beroepen kennen, teken ik er een aantal op het bord die ze kennen uit een liedje: leraar, vrachtwagenchauffeur, piloot, dokter en boer. De meeste kinderen willen boer, leraar of dokter worden, waarschijnlijk de beroepen die ze het beste kennen. Na de tekenles gaan we naar buiten, eerst gymles en dan vrij spelen. Ik leg de leraressen “eitje leggen” uit, wat we vroeger vaak speelde (iedereen kent het spel wel: gooi een tennisbal tegen de muur en spring eroverheen als hij stuitert, degene achter je vangt de bal). Wat blijkt, dat spel kennen ze hier ook! Daarna voetbal ik met een paar van de oudere jongens. Gerald komt rapportformulieren naar Jamilo brengen, we bespreken meteen de planning van de komende maand. De hele maand april zijn de scholen namelijk dicht, en ik heb me bedacht over de hele maand in Homa Hills. We spreken het volgende af: Volgende week ga ik 3 dagen met Ibo en Diewer op stap in Homa hills, en slaap ik daar. De week daarop doen we wat kantoorwerk (administratie, rapporten, verslagen) en daarna ga ik weer 5 dagen naar Homa Hills. De laatste week van april kan ik onder andere gebruiken om schoolverslagen te maken.
Na de lunch (ugali) doen de kinderen een middagdutje, terwijl ik de leraressen help met het invullen van de rapporten.
Als de kinderen naar huis mogen begint het heel hard te regenen, en we spelen nog wat in het lokaal, waarbij ik als klimrek fungeer. Als het droog is loop ik met de leraressen – ze heten overigens Pemela en Margret -naar de hoofdweg. Abednego, een van de leerlingen, moet ook die kant op en ik draag hem tot halverwege op mijn schouders. Tijdens de wandeling zeggen de leraressen iets in de Luo-taal tegen elkaar, waarop Abednego waarschuwt “Don’t speak Kijaluo!”. Op school mogen de leerlingen namelijk niet in hun eigen stamtaal spreken, alleen Engels of Kiswahili. De leraressen moeten er om lachen, de jongen heeft gelijk: het is niet netjes om in een taal te spreken die niet iedereen in het gezelschap kent.
Na de lunch (ugali) doen de kinderen een middagdutje, terwijl ik de leraressen help met het invullen van de rapporten.
Als de kinderen naar huis mogen begint het heel hard te regenen, en we spelen nog wat in het lokaal, waarbij ik als klimrek fungeer. Als het droog is loop ik met de leraressen – ze heten overigens Pemela en Margret -naar de hoofdweg. Abednego, een van de leerlingen, moet ook die kant op en ik draag hem tot halverwege op mijn schouders. Tijdens de wandeling zeggen de leraressen iets in de Luo-taal tegen elkaar, waarop Abednego waarschuwt “Don’t speak Kijaluo!”. Op school mogen de leerlingen namelijk niet in hun eigen stamtaal spreken, alleen Engels of Kiswahili. De leraressen moeten er om lachen, de jongen heeft gelijk: het is niet netjes om in een taal te spreken die niet iedereen in het gezelschap kent.
Abonneren op:
Posts (Atom)
