Gesprek met de theatergroep (5-05)

Om half 6 ‘s avonds staat Gerald beneden, we nemen een tuktuk naar Kasawino. Kasawino vlak voor Nyamasaria de grote weg af, het modderpad op. De tuktuk heeft moeite met de diepe plassen en stenen op de weg. Langs de weg roepen de kinderen me. Na ongeveer 10 minuten zijn we in het dorpje. Het gebied is erg arm. We lopen naar het veld, maar er zijn geen kinderen of coördinator. Gerald belt Bob, de coördinator, ze zitten ergens anders. Om daar te komen moeten we door het levendige, drukke centrum heen, waar tientallen ogen op me gericht zijn. We lopen langs de kerk, het enige stenen gebouw, de huizen is van aarde.

We komen aan bij een huisje, een aantal kinderen zit op een bankje of op de grond, voor Gerald en mij word een stoel gehaald. Ik voel me altijd een beetje ongemakkelijk dan, ik kan ook best op de grond zitten. Als de meeste kinderen er zijn begint Gerald, hij zegt dat ze alles mogen zeggen, en als ze het niet in het Engels weten, dan in Luo. Ik zeg ze dat ik het vervelend vind dat ik al een aantal keer heb gewacht op de groep, zonder dat er iemand kwam, en vraag ze wat ze weerhoud. Een van de jongens begint over de tijd, die is te vroeg, want ze hebben school tot 3 uur, sommige tot 4 uur (ja, ook op zondag). We besluiten de tijd op te schuiven, en de coördinator belooft te bellen als de groep niet kan, door bijvoorbeeld een voetbalwedstrijd. Ik vind het jammer dat de groep dit niet al eerder gezegd heeft, hoewel ik wel al eerder heb gevraagd of de tijd een probleem was. Maar ik hoop dat het vanaf nu wel goed gaat, ik ben blij dat ik dit heb aangekaart bij Gerald.