Doorweekt zelfvertrouwen(2-03)

Vandaag heb ik iets gedaan wat ik in Nederland nooit zou durven. Ik ben uit eten gegaan, in mijn eentje. Gewapend met een dik boek en een dosis zelfvertrouwen ga ik op weg naar Mon Ami, een caf tje in het Megaplaza winkelcentrum. Ik loop door het Jomo Kenyatta park, langs een menigte die vool aandacht naar een prediker luistert. Jammer genoeg kan ik de man niet verstaan, hij spreekt Kiswahili, of Luo. Dan langs de sportvelden: voetballers, hockeyers en basketballers zijn fanatiek aan het spelen. Het hek van het park door, de straat over en dan links naar het winkelcentrum. Ik ga de Mon Ami in, en zoek een plaatsje bij het raam.

Ik wenk de ober, en vraag om een “Small water, baridi” (halve liter water, koud) en de menukaart. Als hij terug komt bekijk ik de kaart, ik neem een hamburger. Ik sla mijn boek open op de pagina waar ik was gebleven, tot mijn diner word geserveerd. Tijdens het eten kijk ik de voetbalwedstrijd die op tv is (twee Engelse clubs, ik weet niet welke). Waarneer ik mijn eten op heb, lees ik verder. De ober haalt mijn bord weg, en ik schenk nog een glaasje water in. Na een paar bladzijden vraag ik de rekening, betaal en loop trots naar buiten, waar het ondertussen heel hard is gaan regenen.

Bij de uitgang is een paar meter dikke opstopping van mensen ontstaan. Het leven in Kenia staat stil waarneer het regent. “Jullie zijn toch niet van suiker?” zou mijn moeder zeggen, en daarom pak ik mijn paraplu en loop de regen in. Langs de weg hebben zich al beekjes gevormd. Als ik het park inloop, voel ik de ogen van de Kenianen, die onder een afdakje staan, op mij gericht, “rare mzungu”. Er liggen grote plassen in het park, en ik voel mijn schoenen vollopen. Stug loop ik door- ik zal die Kenianen laten zien hoe Nederlanders met een beetje regen omgaan. De beekjes langs de weg zijn nu wildwatersloten van een meter breed, ik probeer erover heen te springen - tevergeefs. Waarneer ik het hotel binnenloop zijn mijn schoenen, sokken en broek doorweekt. Voortaan ga ik bij de Kenianen staan, en laat ik het leven even stilstaan waarneer de wolken zich uitstorten over het land.