In het park (6-03)

Ik schrijf deze blog in het park (op klad, in mijn schrift), of Jomo Kenyatta Sports Ground. Het sportpark bestaat uit 2 delen, gescheiden door een café/restaurant. Aan de kant waar ik zit is een grote open ruimte, waar wel eens sprekers staan of andere evenementen. Langs de randen staat een rij bomen met daarachter een muurtje waar je op kunt zitten, daar weer achter is een grasveld. Op de muur zitten om de 4 `a 5 meter mensen; samen of alleen. In het gras liggen mensen te slapen. Niemand doet iets. Ik zie geen boeken, geen kranten. Ik zie geen mp3spelers, geen telefoontjes, geen gameboys. Iedereen kijkt een beetje voor zich uit, naar de mensen die voorbij komen lopen.

Voor mij, tegen een boom, zit een jongetje. Een jongen van de straat. Met een fles lijm aan zijn mond zit hij met het zand te spelen, hij is een jaar of 12. Hij kijkt mij aan en gaat op de muur zitten, een meter of 3 van mij vandaan. Instinctief zet ik mijn voet op het hengsel van mijn tas. Hij kijkt mij aan, begint voor zich uit te praten en schuift dichterbij. Hij kijkt mij een hele tijd aan, en ik probeer te doen alsof ik iets schrijf. Opeens staat hij op en gaat in het gras liggen, zijn hoofd beweegt op het muziek die uit de luidsprekers komt.

Er komt een vrouw langs, ze rijdt een kar voor zich uit. “Ice-cream?” vraagt ze. Het is warm in de zon, en een ijsje zou best lekker zijn. Maar iedere reisgids en iedere ervaren reiziger zal zeggen dat je beter geen onverpakt ijs kunt eten, dus sla ik af. De vrouw kijkt teleurgesteld, ze zegt “I’ll buy it for you”. Ik lieg dat ik geen zin heb in een ijsje “Maybe later”

Een stem onderbreekt de muziek uit de luidsprekers “You could save a live, donate your blood today!” In het midden van het terrein staat een tent, hier kun je je bloed laten afnemen. Het idee van hier bloed geven staat me tegen, en niet alleen omdat ik in januari al langs de bloedbank ben geweest..

Als ik mijn camera pak om foto’s te maken, kijken de mensen in het park mij argwanend aan. Ik maak snel een paar foto’s en stop mijn camera weer weg. Het is lastig om foto’s te maken waar mensen zijn. Ik val al op, en met een camera helemaal.